İstanbul Yoktu Sen Olmasaydın etiketine sahip kayıtlar gösteriliyor. Tüm kayıtları göster
İstanbul Yoktu Sen Olmasaydın etiketine sahip kayıtlar gösteriliyor. Tüm kayıtları göster

29 Temmuz 2014 Salı

İstanbul Yoktu Sen Olmasaydın

Ben nice İstanbul'lular gördüm sana gelinceye kadar 
Kirli paçavralara benzerdi insanları 
Dostluktan, vefadan yoksun. 
Bölünmüş, dağılmış, parçalanmış 
Ve herbiri kendi ağırlığıyla ezilmiş, yorgun. 
Yüzümde dolaşan birer iğrenç böcekti gözleri 
Bir tutsam 
Yapışır kalırdı ellerime en çirkin yerleri 
Evlerinde bulduğum yalnızlık 
Sokaklarında bulduğum upuzun bir kahırdı. 
Günler boyunca 
Bir başka karanlık gelirdi 
Karanlığın biri kaybolunca 
Güneşler doğardı görmezdim. 
Bir ses durmadan ölüme çağırırdı beni 
Bilmezdim bu şehirde senin yaşadığını. 
Bilmezdim... 

Zindandı bütün meyhaneler 
Duvarlar karaydı 
Köhne bir bizans eskisiydi İstanbul sensiz. 
Semt semt bir ağır yorgunluktu 
Sürekli bir aldanıştı sokak sokak 
Benden en uzak sevgilerde yaşadım yıllarca 
O büyük yalanlarda yaşadım. 
Senden habersiz bir ölü gibi 
Senden uzak zamanlarda yaşadım. 

Mabetler yıkıldı içimde 
Umutlar hayaller yıkıldı 
Bir gün bütün İstanbul yıkıldı. 
Sokaklar kaydı ayaklarımın altında 
Gün oldu kalabalık meydanlarında inançlarım yıkıldı 
Gün oldu 
Gözlerime çiviler çakıldı merhametsiz. 
Toz toz oldum, duman duman oldum 
Aldığını geri vermedi yıllar 
Yitirdim kendimi bu rezil şehirde 
Seni buluncaya kadar. 

Eskiden bir lale hatırlardım 
Yada mavi mavi bir deniz İstanbul denince 
Serin rüzgarlar okşardı saçlarımı 
Rıhtımlar balık balık kokardı. 
Ne zaman 
Yumsam gözlerimi bir gemi kalkardı. 
Vapur düdükleri durmadan öterdi. 
Eskiden bir İstanbul vardı bilmediğim 
Bana yeterdi. 

Sonra kaç yıl yaralı bir hayvan gibi 
Gezdim sokaklarında 
Sonra kaç yıl bir sevgi aradım 
İstanbul'u aradım. 
Belki de seni aradım bilmeden 
Ayaklarımın dibinde den,izler can çekişti 
Şehirler parçalandı 
Bir çağ öldü gözlerimin önünde 
Benim en güzel çağım öldü. 
Bizi topraktan yarattılar 
Gel gör ki... 
Bu şehirde 
Benim toprağım öldü. 

Seni aradım bu şehirde yıllarca 
Yana yakıla seni.. 
Sen kimdin, sen neredeydin kimbilir. 
Hep böyle sensizmiydi bu şehir. 
Bu şehir İstanbul'muydu ? 
Öyleyse sensiz yaşanmazdı bu şehirde 
Gemiler demir almazdı 
Trenler işlemezdi 
Sen olmasaydın 
Bir ömür bitip 
Yepyeni bir ömür başlamazdı içimde 
Bahar gelmezdi 
Ağaçlar çiçek açmazdı 
Seni bulmasaydım 
Ve ben yoktum 
İstanbul yoktu 
Sen olmasaydın... 
Ümit Yaşar Oğuzcan