Deniz Kokulu Kentimi Düşünüyorum Orhan Veli'nin İstanbul'una İnat

Memleketim....mahvedilmemiş hali ile hatırımda kalan her zerresine özlem ile yandı tutuştu bugün gönlüm.

Memleketim..Trabzon'um. Arap kenti olmadan, medeni günlerin aydın insanları ile yaşadığım güzel günlerine ayrı; yeşiline ayrı maine ayrı yandım.

Bazen çığlık atıp "n'olur durun artık" diye yalvarmak istediğim ama bu talanı ve yalanı durduramadığım, coşku ile mahvına giden memleketim!

Memleketim memleketim memleketim,

Ne kasketim kaldı senin ora işi

Ne yollarını taşımış ayakkabım,

Son mintanın da sırtımda paralandı çoktan,

Şile bezindendi.

Sen şimdi saçımın akında,

Enfarktında yüreğimin,

Ve alnımın çizgilerindesin, memleketim,

Memleketim memleketim

Yine cisil cisil mi yağıyor yağmur uzun sokağın taşlarına

Ganitanın kayıklarında martılar gizliden gizliye öpüşüyorlar mı

Deniz kokulu kentimi düşünüyorum orhan veli'nin istanbuluna inat

Anıların şehrini düşünüyorum ayrılıkların ötesinde bir yerden

Taşbaşının dar sokağından denize inen simitçinin ve hamsicinin sesi geliyor

Tavada cısır cısır öten tereyağının kokusuna

meydanındaki limoncunun tablasına bir hoş olmuşum

deniz kokulu kentimi düşünüyorum orhan veli'nin istanbuluna inat

Varsın yağsın yağmur cisil cisil üstüne

ellerin cebinde ya, yürüyorsun ya o şehrin sokaklarında, yağmurdan sanane

Yürüyüp gitmeli limana, oradan da mendireğe, taa ucuna kadar

ve çökmeli bir taşın üstüne

ama karayel patlamış, fırtına varmış, dalgalar adam Boyuna geliyorlarmış, ıslanıyormuşsun

Vakit de akşamlardan bir akşammış sanane

kalkanoğlunun pilavını

Mehmet salih'in çayını

Bodos'un meyhanesini

Gülbahçenin dönerini

ve pazar sabahlarının vazgeçilmez peynirlisini çekiyor Canım

Deniz kokulu kentimi düşünüyorum orhan veli'nin istanbuluna inat

Yeşilin bin tonunu koynunda barındıran

Yüce karlı dağların bile selam durduğu o güzelim şehre,

İstanbul'un soğuk ve çirkin akşamlarından binlerce sevgi

Meydandan kalktık mıydı saate varmaz hamsiköydeyiz

Konakoğlunda oturur başbaşa sütlaç yeriz

Naraburnundan eser bir rüzgar, olur içimiz tertemiz

Bu sene gidemiyorum, seneye birlikte gideriz

Geleceğim

Yokluğumu merakla taçlandıran tüm güzel insanlar:

Öyle özledim ki  gelip  gönlümden damıtmayı ve kelimelerinizde sizleri izlemeyi..
Lakin henüz aldığım nefes ile  verdiğim nefes arasında koşmaktan durulamadım ben.

Şımarıklık mıdır nedir : neredesin  sorunuzu okuyunca toplantı salonlarında şımarık şımarık gülümsedim biliyor musunuz?

Sağ olun
Var olun

Geleceğim.

Geleceğim, bekle dedi, gitti.. Ben beklemedim, o da gelmedi. Ölüm gibi bir şey oldu.. Ama kimse ölmedi.

Özdemir Asaf

Domatesli Tost

Bayramın son sabahında kalktım, çocuklar uyuyorken 5 km kadar bisiklet sürdüm. Sonra yürüyüş yaptım ve "güzel gönlüm, ne istiyorsun" diye sordum.

Zaman bol,seçenekler sınırsızken gönlümün arsızca "domatesli tost" diye haykırması üzücü olmadı değil. Yine de uysalca boyun eğdim emrine.

Başka ne yapsam diye bakınırken,sahilde uyuyakalmış köpüşlerin çocuklara ne kadarda benzediğini düşünüp şefkatle gülümserken gazete almaya karar verdim . Tost-karanfilli tomurcuklu çay keyfine mutlaka eşlik etmesi gereken unsurlardan biri gazete.

Hep Sözcü alırım senelerdir.

Elim ,alışkanlıkla yine ona gittiyse de ,eskiye ait özlediğim bir şeyi yapmaya karar verdim.

Milliyet mi Hürriyet  mi diye baktım, bulmacasını da çözerim deyip (eskisi gibi ) Hürriyet alıverdim.

Eve geldim

Yok böyle bir keyif.

Tostumu sakin ,ara vere vere,bazen gazetede bir sayfaya yoğunlaşıp okuduktan sonra sofraya döne döne yedim.

Unutmuşum ben gazete keyfini.

Haklı  şeyleri söylese ve haklı öfkeyi taşısa da Sözcü, yorulmuş gönlüm har har'ından..sanat haberleri, köşe yazıları,dünyada olan biten,ekonomi. 

Bir Ahmet Hakan'ı okurken yine kabardı öfkem, saydırdım yurt yıllarımdan kalma saygıdeğer sözcük dizimlerinin en galiz olanlarını.

Bulmaca çözdüm.

Çocukluk yıllarımda, bulmaca hazırlamaya ne çok zaman ayırdığımı hatırladım. Belki de sözcüklere olan ilgim-sevgim ve anlama verdiğim özen o yılların bu gayretinden ileri geliyordur diye daha evvel düşünmediğim bir farkındalık dürttü beni.

Çocuklarıma bulmaca hazırlatmaya karar verdim ama bilgisayar çağı hızı ,hızla birlikte sabırsızlığı getirdiğinden buna ne kadar zaman ayırırlar bilemiyorum doğrusu.

Satırları aşağı yukarı çekmedne bir yapraktan gönlümce okumanın keyfi aldı yürüdü bende.

En az, siyasi satırları ve haberleri okudum.

Yok, kaçış değil bu diyecek değilim.

Bir kaç gün de olsa uzaklaşmam lazım gündemden.

Atatürk ilke ve inkılaplarına bağlı gönlüm ne söylenenleri ne susuşları kaldıramaz halde.

Dinlendirmem, döndüğümde dinlenmiş dönmem lazım.

Velhasıl diyeceğim o ki, bir nefes alımlık zamanlarda durup geride bıraktıklarımızı tavan arasındaki tozlu sandfdıklarıkarıştırı gibi karıştırmak lazım bazen sanırım. Bulduklarınız özledikleriniz olabiliyor ve özledikleriniz gönlünüze iyi geliyor.

Gördüm...

Uzun ince bir yoldayım

Yürüyorum gündüz  ve çok uzun zaman.

Yüreğim dar mekan geniş olsun dedim, tavanı en yüksek yeri sokak buldum. Günlerdir, haftalardır yürüyorum yürüyorum yürüyorum. Kulaklığımdan  sevdiğim ezgiler adımlarıma eşlik ediyor. Düşünüyorum, hatırlıyorum. Yürümeye devam ediyorum, yokuşlar ,düz yollar ...dşünüyorum, unutuyorum.  Özlediklerim gelip geçiyor  dimağımdan, kızgınlıklarım her adımda ayaklarımın altında.

Sonra binlerce kez önünden geçtiğim bir caddenin bir kez daha önünden geçerken milyonlarca yıldır o caddenin üzerine doğmuş güneş, bulutlarla hüzmeler yaratıp bana sesleniyor: boşver...yaşamak güzel şey.

Elimden alamayacakları güzellikler gök yüzünde . Gülümsüyorum..

Yürüyorum, ayaklarım benim emrimde ben ayaklarımın. Kulaklarımda Vivaldi Rain ... yağmur damlaları gibi kendi düzeninde akıp giden notalar ruhumu arındırıyor. Yapmam gereken o kadar hiç var ki...unutsam rahatlarım.  Gönlümü ısıtan güzellikleri ile ağaçlara bakınıyorum. Çocukluktan kalma alışkanlık, avuç içlerimi gövdelerine dayayıp onları dinliyorum. Onlarca değil yüzlerce kez seyrine daldığım ağaçta bir detay fark ediyorum şaşkınlıkla. Deli bu insanlar, sevdanın kendisi deli. Ağaç kızıyor mudur buna;kim ister ki sevda ile de olsa kelepçelenmek diyorum...sonra hatırlıyorum. Aşk hoşgörülendir!

Yürüyorum. Girmiyor o nefesler göğsüme girmiyor. Adımlarım ardıardına, kulaklarımda kelebeklerin dansı. Aklım yağmur sonrası beklenmedik anda geliveren güneş misali gönlümdeki kara bulutları dağıtıyor anılarla. Bakıyorum, aklım gönlümle barışık..görüyorum. Nerede okumuştum ben bunu: ne tarlalar vardır üzerinde ot bitmez ne kayalar vardır üzerinde bereketli incir ağaçları yetişir. Adımlarım yavaşlıyor ve duruyorum. Umut dalga dalga yayılıyor  benliğime. Üzerinde ağaçlar bitmiş kayalara bakakalıyorum. Allah'ım, kendi aptallığımdan beni koru..Ne insanlardan ne hayattan umudu kesmek mi?

 Mai'nin en kurşuni tonunda bile aşkı, sevgiyi, güzellikleri görememek mi?

 

Arı

Bir mucize bekliyorum apaçık...Gönül oduyla semaver ısıtanlardan olamayacak kadar aciz ve kirli yüreğimin şifası kimden gelir bilmiyorum ki.

Kapattım pencerelerimi, diz çöktüm karanlığa.
Tüm hayatıma girenleri sıraladım aklımda,
En kızdığımdan başladım kendimi sorgulamaya...