gülüş etiketine sahip kayıtlar gösteriliyor. Tüm kayıtları göster
gülüş etiketine sahip kayıtlar gösteriliyor. Tüm kayıtları göster

26 Temmuz 2018 Perşembe

"A"







Dünyanın belki de en tatlı ve en tasasız gülüşlü kıvırcığıydı.

Babasız büyümenin verdiği hırçınlık   , kavak ağacından hallice boyuyla birleşince ürkütücü olabiliyordu elbette ama gençliğinin tüm delidoluluğuna rağmen belki de sadece bacak boyu kadar olduğum için beni kırmamaya ayrı bir özen gösterirdi.

Bir nevi abimdi.
Bir nevi kardeşiydim.
Bir nevi iki huysuzun   birbirini anlamasıydı.

Annesi yokluktan mı tokluktan mı anlamadığım bir sebeple tarikatlara girdi.
O, sessiz öfkesi ile uzak durdu .

Annesi modern yaşam tarzını belki kendisi de farkında olmadan yavaş yavaş değiştirmeye başladığında , babasız büyüyen her erkek çocuk gibi annesine sahip çıkıp savunmakla modern bir ailede büyüyen her çocuk gibi bu gidişata isyan etmek arasında kaldı.

İkisini de hakkını vererek yaptı.

Türban çarşafa döndüğünde isyanı ağır bastı.

Çarşaf çıktı türbana dönüldü.

Sanırım elde edip edebileceği yegane zafer de bu oldu.

Annesi onu erkenden muhafazakar bir basın organına yerleştirdi . Meslek sahibi olması, gençliğin çağlayan   gidişatı karşısında yanlış yollara sapmaması için belki de gerçekten en doğrusunu yapmıştı.

Gerçek isimleri yazmama konusundaki tutumu sürdüreceğim.

"A" tam da bu dönemde o camiada sevgi ve saygı ile yetiştirilmeye başlandı. Dürüst ve çalışkandı.Hak ettiği şekilde "A"'yı  bağırlarına bastılar.

"A" upuzun boyu  ve gram yağ içermeyen fiziği ile uyumlu olarak sporla da meşguldü. Halen, ciddiyetle asılsa bu alanda isim yapacağını düşünürüm. İyi başlangıçları da vardı çünkü.Cidden iyiydi.

Hırçın kırılganlıkları arasında bir kızı sevdi. Kız da bu ilgiyi karşılıksız bırakmadı. O, dünyanın en tasasız gülüşlerine sahip bir delikanlı idi şimdi. Ben de kendi gençlik çağımın gel - gitlerinde ona buna sevdalı bir şaşkın genç kız.

Bir gün onlarda iken birbirimize sevdiceklerimizden bahsettik.Cüzdanımızda gizlice taşıdığımız resimleri gösterdik. Birbirimize olan sevgimiz  perçinlenmişti, sımsıkı sarıldık.

Hah..tam o noktada film değişti zaten. Annesi koşarak geldi ve birbirimize neden sarıldığımızı sordu endişe ile.  Artık "mutaassıp"lıktan çıkmıştı boyut.  Biz, kardeş gibi büyüyen iki kişi, erkek-kadın olarak görülmüştük. "A"'nın sinirden kıpkırmızı olmuş yüzü ile öfkeli haykırışları, annesinin üzerine üzerine yürüyüşü halen gözümde capcanlı.

Uzaklaştım elbette. Yemeğe oturduğumuzda sürahiden bardağıma su dökmeye uğraşırken kağıt parçaları görmemle sürahide ayetler yazılı kağıtları bulmamla alakası yok mu bu uzaklaşmamım?Elbette var. Annesinin gelen-gideninden hazzetmeyişimle ..bununla da çok alakası var.

Zaman, annesini daha koyu sulara, "A"'yı daha isyan ettiğini sanırken daha boyun eğişe, beni ise tam olarak "ne halt edeceğim şimdi ben" yıllarıma sürükledi.

"A" 'nın evleneceğini duyduğumda şaşkınlıktan donakalmıştım.Tarikattan maddi durumu hallice  birinin kızı ile evleniyordu. Annesinin  baskısı onun itirazlarının çok üstüne çıkmış. Sevdiği kızı geride bırakıp ehli namus olan (!) bu genç hanım ile evleniyormuş. Elbette ki nişanda ya da nikahta bulunmadım. Ancak genç hanımın ailedeki diğer erkeklere el sıkışmak için elini vermediği ve bunun yarattığı infial kulağıma geldi.


Daha sonra bu genç hanım ile konuştuğumda ,evliliği kendisinin de çok istemediğini, sakalı olmayan ve televizyon izleyebilen bir erkek ile evlenmeye zorlanmanın kendisinde hayal kırıklığı yarattığını anlatmıştı.

Dünyanın belki de en tatlı ve en tasasız gülüşlü kıvırcığıydı ilk tanıdığım yıllarda. Sonraki öfkeli adam kim bilmiyordum ama nereden geldiğini görmüştüm.  Koca karanlık bir buluttu hayatındaki iki kadının sığlıkları. Okyanusları yüzmeye hazırlanan adamın  bu sığlıkta boğulmasını izlemek ise berbat   bir şey!


Aradan yıllar geçti. Şimdi karısı ve annesi çarşafa bezer koca siyah örtülere sarınan bir adam var facebooktaki resimde. 

Artık görüşmüyoruz onunla. Her resimde öfkeli sert bakan gözleri var. Kendi gibi upuzun boylu oğulları. Fotoğraflarına baktım, hacca gitmişler;ağı yerlere yakın pantolonuyla kayınbabası, simsiyah annesi, simsiyah karısı ve gülüşünü hayallerini yitirmiş   - kıvırcığı ağarmış saçlarıyla kendisi.

Unutmak Tanrı'nın verdiği en büyük lütuf demişti birisi...
Unutmayı hatırlayabilsem....







20 Haziran 2018 Çarşamba

Masal Bu Ya...



İki küçük çocuktular korktuklarında elele tutuşup kırılgan duygularını saklamaya çalışan.


Birinin gülüşü masumiyet çağlayanı  ..gür,tertemiz,aydınlık.
Diğerininki mahzun  ama kocaman,çekingen.

Aydınlıkla karanlığın savaşı bu. Yitirilenlere aldırmayış,nefsin körlüğü, suçlamanın kolaylığı. Dinleyip anlama zamanı şimdi.
Tembellikten kaçınma zamanı şimdi.


Biri , çağlayan gülüşlü olan bir tokat attı mahzun olana. Bir minik goncagül'e atfedilmiş kibir ve güç savaşı ile başladı karanlığın  aydınlıkla savaşı.

Mahzun gülüşlü daha da mahzunlaştı ama köprüleri atmadı. Affetti zamana birikmiş sevgiye sığınıp. "Korkuyor mu acaba" dedi saldırganlığa anlam veremeyip, tuttu diğerinin elini yine de.

Balzac bir romanında "kötüye merhamet ve anlayış iyiye zulümdür. Cesaretlendirir,beslersiniz kötülüğü"  der. Bu masalda da olagelen böyle seyretmiş.

Gülüşü çağlayan gittikçe daha kötü daha  kırıcı olmuş. Çünkü etrafındaki herkes her koşulda onu affetmiş. Öfkesi bitmez bir çöl gibi kasıp kavurur  olmuş ortalığı. Herkesin umudu, küçücükken  etrafı aydınlatan iyi kalbindeki son bir kırıntı kaldıysa onu yok etmemek ve güzel günlere dönebilmekmiş. Onu  anlamaya çalışıp affetmeye devam etmişler.


Sonra gülüşü özlenen olmuş adı çağlayan gülüşlünün. Korktuğu için korkutan, korkutunca da korkusunu unutan zalimin teki olmuş.Yoldaşı kulağına hep sevdikleri ile ilgili   nifak cümleleri fısıldaya fısıldaya onu kör etmiş.Aklısıra kazandığı zafermiş ama yoldaşı aslında neyi kaybettiğini göremeyecek kadar beyinsizmiş. Zalimliği ile goncagül'ünün dikenini sivriltmiş. Bir gün o dikenin eline değil kalbine batacağını bilmez gibi  düz yolları yokuş edip , önüne geleni pervasızca kırmayı iş edinmiş.


Kocaman çekingen gülüşlü ise karanlığı beslememek için susup geri çekilmenin hoş bir tevazu olduğunu ama yetersiz ve bazen hatalı olduğunu anlamış. Kılıcı  çekmek yerine kalkanı  güçlendirmiş..ve aydınlıkla karanlığın savaşı şiddetlenerek devam etmiş.


Masalın sonunu yazmak isterdim ama masal halen devam ediyor. ...çok şükür henüz bir sonu yok. 

Ama iyiler her zaman kazanır...

Bir kitap okuyorum, "arif"in teki tarafından   hediye edilmiş bir alem kitap. 




Hiçliğin ululuğundan bahsediyor sanırım özetle.

Karanlıkla aydınlığın savaşında meydanda toplanılıyor.

Savaşçılar  savaşa başlıyor. İyiler de kazanıyor kötüler de.

Sonra kötülüğün savaşçılarından "nifak "ortaya çıkıyor.  İyileri darmaduman ediyor. 2 gün 3 gün iyilerden kimse onnu yenemezken iyilerin başı alana "muhabbet"i sürüyor.

Muhabbet(sevgi), nifakı yerle bir ediyor.

Kötüler bakıyor ki muhabbet her savaşı kazanır oldu, karşısına Gazap (öfke) çıkartılıyor Muhabbet'in. Muhabbet ne yapsa olmuyor ve 3. gün sonunda Gazap karşısında yenik düşüyor.

Gazap, iyilerin "Gazap'ı ancak o yener" deyişleri ile sahaya sürülen Hikmet yani insanın bilgide ve ahlakta ulaştığı kemal ile savaşıyor. Hikmet bu savaşın galibi oluyor.

Kötüler savaştan vaz geçer mi? Üstüste galibiyetler alan Hikmet'in üzerine en kuvvetli savaşçılarını yolluyorlar. Nefs. Nefs Hikmet'i yenip köle ediyor. Kötülüğün  kaçınılmaz galibiyeti ilan edilecekken  Aşk(ilahi sevgi)ortaya geliyor ve hepsine hükmediyor.

Karanlığın kıymeti aydınlıkta, aydınlığın kıymeti karanlıkta.


Gülüşünü yitiren tüm canlara Allah  merhamet etsin.



8 Mart 2017 Çarşamba

Çetin Emeç Anısına



Dün Kadıköy Belediyesi'nce düzenlenen Çetin Emeç anmasına katıldım.

Bir yüreği devin,bileği demirdenin ardından söylenen güzel sözleri dinledim.

Herkes onun ne özlenesi bir insan olduğundan, katlinin acısının kalıcılığından dem vuruken eşini izledim göz ucuyla.

Zarif bir Cumhuriyet kadını.

Metanetle dinlediyse de her söyleneni hüznü duruşunda saklıydı.
Hepimiz ayrılıp  gideceğiz, ben yetişecek raporlarım yapılacak işlerim, basın haberin yetişmesi, öteki trafik derdine dalacağız en fazla 10 dakika sonra;o da hayata devam edecek ama yaşasaydı..ile başlayan tümcenin ağırlığı belli ki hep yüreğinde ıslak kalacak dedim kendime.



Mesleğim gereği hep televizyonlarda -basında gördüğümüz ünlüler ya da saygın isimlerle bir araya geliyorum. Allah da biliyor ya bir Özdemir Erdoğan, bir Ferdi Özbeğen ile tanışmak heyecanlandırmıştı beni TRT'deyken. Ferdi Özbeğen'in kibri  hayallerimde saklı tutarken o güzel sesi ile icra ettiği tüm eserleri , kendisini silip atmıştı. Vücudu olmayan bir ses haline dönüşmüştü benim için. Onca huysuz adı atfedilen Özdemir Erdoğan ise sempatik mahcubiyeti ile kalbimde taht kurmuştu. Rahmetli Selim Naşit, sanatçı  asaletinin simgesi olmuştu bende.

Ama daha evvel hiç katledilen bir  gazetecinin  , dudaklarında tebessüm de olsa gözleri hep  bulut bulut eşiyle tanışmamıştım. Televizyonda haberini izlediğim bu  elim olayın ulusal ve bireysel yıkımını  bu kadar düşünmemiş, bir şeyleri haber diye algılayıp giderken insani duygu ve düşüncelerden ne kadar soyutlandığımı fark etmemiştim.



Bu sabah bu duygularla Bilge Emeç'in kaleminden eşine yazdığı mektubu okurken onların şarkılarını dinledim. 

Şu an bu  satırları yazarken de o şarkıyı dinliyorum.

Kimsenin şarkısı,gülüşü; kimsenin öyküsü yarım kalmasın. Ulusum, ülkem ..dünyanın sevmeyi bilen tüm güzel kalpli insanları acı ve karanlık olan her şeyden muaf kalsın.

Bu güzel mektubu okumaya başlamadan önce şarkılarını dinlemek için tık


Çetocuğum, doyamadığım sevgili eşim,
Hayatta olaydın, bu yıl evliliğimizin elli beşinci yılını kutlayacaktık.
Tanıştığımız günden düğünümüze kadar geçen yılları da sayarsam, altmış yıl birlikte olmuşuz. Bizi tanımayanlara bu hesap tuhaf gelebilir, ama çocuklarımız şahit, biz seninle bu dünyada her an birlikteyiz.  
Misal mi?  Ne zaman ‘La Vie En Rose’ şarkısı çalsa, belime sarılır, kulağıma şarkının sözlerini fısıldardın ya, hâlâ yapıyorsun bunu ve ben her seferinde senin kollarında ağlıyorum.
Kızımız, senden üç ay sonra ilk konserini verirken, Mehmet’le onun piyanosunun açık kapağına eğilip içine bir şey koyduğunu görmüştük. Meğer tellerin üzerine senin resmini yerleştirmiş ve konser boyunca bakışlarından güç alarak çalmış piyanosunu. Hayattayken Mehveş’in biricik babasıydın, yokluğunda onun ilham perisi de oldun. Ya Mehmet ile yaşadıklarımız!  O Amerika’dayken, ben ne zaman seni ziyaret etsem, Mehmet’in beni arayacağı tutardı. Saatler uymaz, aramızda kilometrelerce mesafe, oğlum benim o anda nerede olduğumu nasıl bilecek? Ama oğlumuz açıklanamaz bir şekilde, beni hep seni ziyaret ederken arar ve o anı paylaşırdı. Bir keresinde telefonumu mezar taşına dayamamı istemişti, seninle konuşmak için.
Defalarca Mehveş, Mehmet ve ben aynı rüyayı gördük... Sen ölmemişsin, bir başka şehirdesin, sadece yanımıza gelemiyorsun. Kısacası Çeto, biz ailecek yaşadığını varsaydık, seni hissettik, sana danıştık, seninle sevinçlerimizi paylaştık. Sen hep yanı başımızdaydın, sevgili kocam.  
KUCAKLAYAMADIĞIN TORUNLARIN SENİ TANIYOR VE SEVİYOR
Eğer vurulmamış olaydın, birçok mutluluğu bedenen de bizimle birlikte tadacaktın. Çocuklarımızın mezuniyetinde, nikâh törenlerinde, düğünlerinde, torunlarımızın doğumlarında yüreğimde değil yanımda olacaktın. Ama ne gam! Evlatlarımızın ailemize kazandırdıkları değerli eşleri Özalp ve Lale ile torunlarımız  Selin ve Sofi de seni çok iyi tanıyor ve seviyorlar.
Selin yazı yazmayı sökeli beri, ölüm yıldönümlerinde, mezarının başında sana yazdığı hikâyeleri okuyup, sana sevgi bulutları gönderdi. Sofi henüz çok küçük olmasına rağmen senin resmine bakarken yüzündeki tebessümü görünce bebeklerin yoğun duyguları nasıl da algıladıklarını anlıyorum. İşte böyle Çeto, kucaklayamadığın torunların seni tanıyor, tanımadığın kişiler dahi seni hatırlıyor. Vefakâr dostlarımız hiç aksatmadan, her yıl senin mezarının başında toplanıp acımıza ortak oluyor.  Ve onca acıya rağmen, hepimizin başı hep dimdik...
O GÜNE DAİR HATIRLADIKLARIM...
Oysa vurulduğun gün kolum kanadım kırılmıştı. Seninle birlikte ben de vurulmuştum sanki!  Sen her zamanki gibi erkenden kapıdan çıkmıştın ve ben az sonra bir silah sesi ve cam şangırtısı duydum. Yataktan fırlayıp pencereye koştum. Araban kapının önünde duruyor ve ben yukardan baktığımda arabada sadece bacaklarını görebiliyordum.  Dışardaki telaşa rağmen bacakların hiç kımıldamıyordu. Aman Allahım dedim, Çetin’i vurdular!  Telefona koşup hastane ayarlamaları için gazeteyi aradım, bir taraftan da üzerime bir şeyler geçirdim.  Aşağı koştum. Alt katta oturan kardeşin Zeynep kapıdaydı, “Çetin’i vurdular, Doğan onu hastaneye götürüyor” dedi. Doğan, Zeynep’in delikanlı oğlu, o sırada üniversiteye gitmek üzere bir arkadaşıyla evin az ilerisindeymiş. Ben evin önüne gelen polis arabasına attım kendimi, “Kocamı vurdular, beni onun götürüldüğü hastaneye ulaştırın” diye ağlayarak yalvardım. Arabadaki polis, amirini aradı, “Aracımıza bir kadın bindi, Çetin Emeç’in eşi olduğunu söylüyor, ne yapalım?” diye sordu. Her ne talimat aldıysa, beni ana caddeye çıkarıp Divan Pastanesi’nin oralarda indirdiler. Üzerimde para yok, çanta yok!  Önüme çıkan ilk dükkâna girdim, Hürriyet’i arayıp senin hangi hastaneye götürüldüğünü sordum. Doğan’ın kullandığı araba Göztepe’ye doğru gidiyormuş. Bir taksi durdurdum...

Biz hastaneye ulaştığımızda, seni çoktan içeri almışlardı. Ben deliler gibi koşuyordum koridorlarda. Yaşlı, şalvarlı bir teyze yanıma geldi, “Başın sağ olsun, kızım” dedi. O an bayılmışım. Kendime geldiğimde başhekimin odasındaydım, başımda doktorlar vardı. Bana sakinleştirici iğne yapmışlar. Seni görmek istediğimi söyledim. Yanına girmeden önce, doktorların banyosunda duşumu aldım ki, sana tertemiz geleyim. Beni sana getirdiler. Boynuna kadar çekili bir beyaz çarşafın altında yatıyordun. Sadece başın açıktaydı. Güzel yüzüne eğildim, kulağına sevgi sözcükleri fısıldadım, sonra da sana dedim ki, “Sana hakkımı helal ediyorum Çeto’m, için rahat olsun!” 

Sonra çocuklarıma telefon etmek istedim.  Başhekimin odasından önce Londra’da yüksek lisans yapan Mehveş’i aradım, “Baban vuruldu. Yaşıyor ama durumu çok ağır. Sen Mehmet’in büyüğüsün, kardeşini sana emanet ediyorum, ona sahip çıkacaksın Mehveş!”
İkinci telefonu Amerika’da eğitim gören Mehmet’e çevirdim. Aynı yalan: “Baban yaşıyor ama ümit hiç yok, ablanı sana emanet ediyorum, onu kolla, ona sahip çık!” Ben yaşayabileceğimi sanmıyordum o sırada, Çeto’m.
O güne dair hatırlayabildiklerim sadece sana vedam ve çocuklarla konuşmalarım. Hepsi bu. Etrafımda kimler vardı, neler oldu, inan ki bilmiyorum.  Doğan’ın  seni önce Zeynep Kâmil’e, oraya kabul ettiremeyince, ardından bir başka hastaneye ve en son Göztepe SSK Hastanesi’ne getirdiğini sonradan öğrendim. “Acaba geç kalınmasaydı yaşar mıydı?” diye düşünürken bin kere daha öldüm. Ama biliyorum ki, o genç çocuk senin için çırpınıp durmuş ve kaderin önüne asla geçilemiyor. Neyse ki, yüce Rabbim her acının gücünü de birlikte veriyor.
KAVUŞANA KADAR HOŞÇA KAL, ÇETO’M
Ben o gün, o hastanede yılları bir anda aşarak büyüdüm, olgunlaştım, yaşlandım. Sonrasında, ölüm, öldürülme, cinayet sözcüklerini hiç telaffuz etmeden, ağzıma hiç almadan yaşadım yıllarca... Belki de o yüzden sen hep benimle kaldın.
Senden sonra ülkemizin seni çok üzen bazı olayları, katlanarak arttı. Tek tesellim şu ki, sen o gidişata  ve bir darbe teşebbüsüne daha şahit olmadın.  Kız kardeşin Leyla’nın anılarında bizden bahsettiği satırları da okumadın neyse ki! Okusan, belki çok üzülür, belki de gülüp geçer ve benim üzüntümü dindirirdin... O dönemde yaşananlarla ilgili sana olan saygımdan, sevgimden ötürü şimdilik susmayı tercih ediyorum...
Bu arada, Galatasaray Liseli arkadaşlarının, özellikle İnan’ın sana nasıl sahip çıktığını görmek, çok sevdiğin okulunda adına düzenlenen anma törenlerinde arkadaşlarının, dostlarımızın sana gösterdiği vefa, Galatasaray Üniversitesi’nde adını bir sınıfa vermeleri ve burada adına küçük bir müze kurmaları, Uğur Dündar başta olmak üzere Hürriyet’ten arkadaşlarının ve Hürriyet’in her yıl sana ve aziz hatırana sahip çıkarak kabrinin başında seni anması, yerel yönetimlerin senin adını yaşatma hususundaki duyarlılığı, desteği, Mehveş’in ve senfoni orkestralarının adına düzenlediği konserler, Gazeteciler Cemiyeti’nin, Galatasaray Üniversitesi İletişim Fakültesi’nin ve Hürriyet’in seni anarken adına verdiği gazetecilik ödülleri gibi değerbilirlik örnekleri, Suadiye kıyısından gelen hoyrat rüzgârları dağıtıyor... Seni seven, unutmayan ve sahip çıkan dostların varlığı ve vefası bizi mutlu ediyor.
Yanımda olaydın, elli beşinci yılımızı ‘La Vie En Rose’u dinleyerek kutlayacaktık. Yine öyle yaptık canım, tek fark, sen orada ben burada, ama her zamanki gibi birlikteydik...
Kavuşana kadar hoşça kal, Çeto’m...

23 Kasım 2016 Çarşamba

Sen Bilirsin


Sen bilmiyorsun ki YOLCU  nerden gelmiş.
Hangi dikenli yollarda yalın ayak koşturmuş da hangi denizleri yüzerek geçmiş
Mecbur kaldın mı ki hiç susuz olduğun halde önündeki tastan su içmemeye

Uğraşıp duruyorsun can yakmaya
Yanan kendi canın değil mi aslında..

İnsanın gözlerine gitmiyorsa gülüşündeki ışık, kalbinin ayaz boşluğundan bizi sakınsın Allah.



Dönüp bakıyor İNSAN olan can yakmaya uğraşana; tepine tepine bir kocaman toz bulutu oluşturmuş bir şaşkın
Ego diye buna diyorlar herhalde

E sen de eylen bakalım
3 günlük dünyanın 3. gününde kim olacak yanında?