İlk kez, dizlerimi döve döve bir karikatüre kahkahalarla gülerken , saklandığı loş yerden gizlice beni izlerken fark ettim onu.
Billur mavisi göğümü lacivertiyle koyultmak istemezliğini gördüm.
Bir kere ağlayabilse tüm irinini akıtabilecekken bir nefes alımlık yer bırakmamacasına her şeyleri içine atan suskunluğunu gördüm.
Su döküp söndürülebilecek yangınlardan değildi yangını.
Onu çukurundan çıkarabilecek gücüm yoktu.
Yavaşça yoluma döndüm. Karikatüre bir daha baktım , bir daha güldüm.
Dönüp onu almaya, onarmaya gücüm yettiğinde elimi uzatmaya unutmamak üzere sessizce söz verdim.
Zaman..zordu şu son yıllarda çoğu zaman.
Maiyi koyu tonlardan arındırma vakti şimdi.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder