Pencere

Gözlerimi dikmiş  gökyüzüne bakıyorum ve ne yazsam diyorum.

80'ler dizisine sardım bu ara  onu m u yazsam ...içinde artık görmediğim abim var da ondan sardım  ah ah. Ölüsü olan bir gün delisi olan her gün ağlarmış. Bizimki de deli olmalı ki ailesine sırtını döndü gitti. İnsanın hayatta başka neyi var ?Annesini babasın kardeşini  terk edenin yalnızlığına acımaktan başka ne gelir elimden?O'nu mu yazsam?

Cahit Sıtkı'dan bir şiir gelip takılmış dilime mır mır onu mırıldanıyorum fonda Erik Satie (tık)  çalarken :

Yaşım ilerledikçe daha çok anlıyorum

Ne büyük nimet olduğunu ah ey güzel gün
Boş yere üzülmekte mana yok anlıyorum

Kadrini bilmek lazım artık her açan gülün
Şükretmek türküsüne daldaki her bülbülün

Yanmak da olsa artık aşk ile yaşıyorum.

Manzarama bakıyorum alışmış gözlerin  yavanlığından kurtulmaya çalışarak. 

Sevdiğim odam, sevdiğim işim, sevdiğim insanları barındıran bilgisayar ekranı, sevdiğim  mevsim, sevdiğim yağmur kokusu var o manzarada. Ve bir de mai'ye olan özlemim. Her mevsim kendini değiştiren dostum ağaç da görünüyor. Şanslı mıyım neyim ben?

Yaşım ilerledikçe daha çok anlıyorum

Ne büyük nimet olduğunu ah ey güzel gün

Boş yere üzülmekte mana yok anlıyorum