Zübük ve Papağanlar

 İletişim mesleğim benim.

İletişim fakültesi mezunuyum ve tesadüfen de olsa doğru mesleği seçtiğimi  net görüyorum.

Kelimelere, iletişime ve suya atılan taş gibi  dalga dalga çoğalmasına bayılıyorum.

Twittera bayılırdım eskiden. Net-kısa ve doğru  algoritmalarla harika bir iletişim ağı idi benim için. 

Mavi kuşu ve taşıdıklarını severdim.

Sonra X oldu.Logosu gibi karanlık ve güvenilmez bir yer.

Aktroller b.ktroller derken su bulandı çirkinleşti güvenilirliği gitti.

Sonra yoruldum.

Öfkelerinden, çirkinliklerinden, aptallıklarından, boş konuşmalarından, kötülüklerinden, aynılıklarından...hepsinden ayrı yoruldum ve bıktım.

İçime karanlık bir gölge çöküyordu sanki. Aldığım nefeste bile metalik bir tat hisseder oldum. Öfke içimde kocaman bir  dağdı, nefese yer yoktu her yeri kaplıyordu.

Sonra şu muhteşem sabah yürüyüşlerimden birinde tepemde uçuşan papağanlara şaşkınlıkla baktım. Benden mutluluğumu,öz'ü, yaşam sevincimi de "çalmaya" uğraştıklarını ve han nerdeyse başarılı olmak üzere oldukları bir anda dank etti.

O gün sosyal medya ve haber izlemeyi bıraktım.

İnsanlarla iletişimi de en aza indirdim.

Kaçtım.

Kaçmak çözüm mü?

Bazen, kesinlikle.

Sikletin aynı değilse ringde durmayacaksın.

Haberdar olmuyorsun diyenler çok oldu..olsam neye çare? Ekmeğe zam gelecekse geliyor, kadınları  keseceklerse kesiyorlar, hırsızlığa devam eden ediyor.

Birileri Cumhuriyete sahip çıkmaya ve değerleri yaşatmaya devam ediyor. 6 Ekim  İETT ücretsizdi.  Aman ne var bunda demedim. Cumhuriyetti ve bayramdı. Evvelden yoktu şimdi vardı.

Vatan Yahut Silistre'yi düşündüm bu  sabah yürürken. Aşkın her çeşidini  nasıl yürek dili ile anlatmış yazar. Şimdi  çocuklar ne o kitabı ne aşkı ne vatanı bilmiyor.

Adile Naşit'li, Tarık Akan'lı sevecen Türk aile  yapısını besleyen, affetmeyi ve birbirimizi sevmeyi öğreten o güzel filmler yayınlanmıyor artık...bilerek. Zübük filmi yasak yahu memlekette...Kemal Sunal'ın Zübük gösteril(e)miyor.

Mafya dizileri, sakallı adamlar, ensest ilişkiler, ıslak dudaklı memmittolar fora genç kadınlar dolu ekran.

Gelmişimizi geçmişimizi...öptüler. En nazik deyimle! Zira gelecek   kirlendi, geçmiş  kirlendi. Bugün utanç verici.

Küçük kızım endişelerini dile getirdi. Sokağa çıkmaktan korkar olmuş. 

Ne oldu ki dedim.

Anlattı.

O korkunç görüntüleri yayınlayan medyaya da yazıklar olsun.

Korkma...dedim.Ama dikkatli ol, korku bizim gibilerin yaşadığı çevreye ait değil. Kampüstesin sen, güzel ve aydın çevredesin. Uçlardan kaçın, dikkatli ol ama korkma.

O anlatmasa bilmeyecektim.

Sonbahar güzellikleri ile bezenmiş yolda, çılgın şekillere bürünen bulutlara bakıp yağmur sonrası havayı içime çekip  papağanlara selam verecektim.

Keşke bilmeseydim!

Ayıp mı bu yaptığım?

Eğitimde öğretirler : sele kapılırsan mücadelen sadece başını  yukarda tutmak için olsun, gücünü kıyıya yaklaştığın zaman tırmanmaya sakla.

Velhasıl..kaçtım.

Mezarlık Papağanları

Sabah mezarlığın içinden geçerken, toprağın altında onca çürümüş cesedi yok sayacak kadar mezarlıklara alışmış kalbim bahar şarkıları söylerken "umut ya Rabbi umut" dedim başımı göğe kaldırıp.

Ceset kokusunu çektiği için mezarlıklara dikilen servi ağaçlarının tepesine yemyeşil tüyleri kırmızı gagaları ile neşe saçan papağanlar kondu. Tıpkı masallardaki gökten düşen hediyeler gibi 3 taneydiler.

İstanbul'un göbeğinde..mezarlıkta..papağan..lar??

8 Mart 'ı filan kutlamayacağım bugünkü yazımda: günlere sıkıştırılmış kutlamaları oldum bittim sevmiyorum. Anmalar ve vurgular ise desteklenesi .

Hayat bişi demek istedi bana bu sabah, ne dedi niye dedi onu anlamaya uğraşıyorum şimdi.

Sevgiyle kalın...