Ekim'e Şapka Çıkartaraktan

35 kilo fazlam var.
Yani yaklaşık 5 km yolu  aptal  gibi 35 kiloyu haybeden taşıyarak yürüyorum.
Bu ne demek biliyor musunuz?
Canım çıkıyor canım!

Ama kulağımda sevdiğim  müzikler,  saçlarımda dolanan eşsiz sonbahar fısıltıları,  güneşin son kaçamakları, gölgeler asil hüzünle bezenmiş... kâh yürüyerek kâh yuvarlanarak  adım adım yaşıyorum  sonbaharı.  

Ama vaz geçmek mümkün değil sabah gün ışımadan başlamak sonbahara.

Ama "Eylül toparlandı gitti işte /Ekim  de gider bu gidişle" demişse şair aceleyle yaşamanın tadını  çıkartmak gerekiyor sindire sindire.

Ve diğerleri mevsim, Eylül sanattır diyen e hak verirlen Ekim'in gökyüzünde her gün yarattığı mucizemsi güzelliklere de şiapka çıkartmak gerekiyor.

Yoksa gelmişim 1150 yaşına. Ne diye her gün 35 kiloyu oflaya poflaya taşıyarak onca yolu yürüsün ki insan?

Sevmek lazım yaşamak için, yaşamak lazım sevmek için.

Eylül Ayrılığı

Yaaa işte böyle, bir varmış bir yokmuş misali uçup gidiyor zaman. 

Bugüne ait her şeyi dünün anıları ile yaşamak oldu bana kalan.

O gün, nikaha gittiğimiz gün gibiydi Özer ile benim için. İkimiz arasında sözsüz bir anlaşma. O kadar olması gereken şekildeydi ki her şey..o kadar  işte.Tren garına gittik ve ayrılık başladı.

Selin artık  yurtta kalan bi kıvırcık keçi. Musmutlu. Ben bilirim o  yatağına uzandığında, anne-babanın onayıyla evden ayrılmanın verdiği huzurun ve özgürlük hissinin  iliklere işleyişini. Penceresinin ardında tıpkı benim yurt odamdaki gibi bir tatlı ağaç ve onun   sevecen fısıldamaları var. 

Ankara havası da bir tuhaf canım. Ağzımız dilimiz kurudu. Eski iş yerimden  nazik bir beyfendi  gönüllü şoförlük yaptı bize. Bilmediğim Ankara'da gitmediğim yer kalmadı sanki. Hiç bir eksiğini bırakmadım. Oh, şükür.Alışverişi de tamamladım, gezdirip tozdurmayı da. Odasını temizlediğimde ellerimin ve kafamın nasıl da yurt işleyişine alışkın çalıştığını görmek güldürdü bile beni. Nevresimini sererken  negzel bişiler seçmişiz diye tebrik ettik kendimizi. Ben güldükçe o  coştu, ben heveslenip beğenilerimi dile getirdikçe o  ışıldadı.

Marmara İletişim Harbiye'nin arka sokaklarında bi yerde idi. Kampüs hayatını  Hacettepe'de görmüş oldum . Ne şahane bi yer burası böyle dedim. Kızım sen burda çok mutlu olacan dedim. Hay Allah  yürü yürü bitmiyo dedim. Fakültelerin hepsinin önünden geçtik nerdeyse, ben burayı özlerim dedim.  Ben dedikçe o mutlu oldu, o mutlu oldukça ben yürüdüm gezdim.

O  anlamayı öğrendi ben susmayı. "Sırtına bi hırka al" larımı yuttum, " çok tuz ekiyorsun"larımı yuttum, "cam açık uyuma gecesi serin sabahı ayaz buranın"larımı yuttum. Ona ait dünyada misafirdim, saygı gösterdim sustum.

Odasının  manzarası bi güzel bi güzel. Burayı her mevsim görebilecek olman ne büyük bi ayrıcalık, ne anılar biriktireceksin kim birilir dedim heyecanla. Güzel gözleri  çam ağaçlarını karlı hayal etti ve neşeyle parladı, gördüm.

Kütüphanesini, yemekhanesini ,kedilerini,meyva ağaçlarını gezdik. Kampüs için de yemek yedik. Eskiden "abi" dediği oğlanların ona abice bakmadığını fark edip içimden fırlayan cinleri bastırmakla uğraştım bi süre. Ya hepsi ikizler burcuydu kampüsteki genç hanımların, ya hepsi ikizlerini öne çıkartmak için büyük bir cesaret ve özen ile donanmışlardı bilemedim. Ice Americano ve hamburger takıldım tansiyonum sana emanet Allah'ım diye diye.

Sonra, deterjan-su-yeşil çay filan aldık odasına taşıdık işte son gün. Ben gideyim artık kızım dedim  onun "annem  gitse" diye istemesinden evvel davranmayı önemseyerek. Tereddüt etti. "Sen bilirsin" dedi. Öptüm neşeyle sarıldım. "Senle gurur duyuyorum, seni çok seviyorum kızım " dedim. "Ben de seni çok seviyorum " dedi. Kampüste utandırmayacak kadar kısa sarıldım.

Sonra ayrıldık. O yurduna doğru yürümeye başladı, ben iki adım attım arkama dönüp baktım. Bakmasam iyiydi ya..yapamadım. Bir an o da bakacak gibi oldu ama bakmadı. Aferin kızıma, yolu belliydi ;durmadı.

Sonra   gece yarısına  otobüs bileti alıp İstanbul'a eve geldim.Günlerce uyumamaktan  bitkin düşmüş bedeni,     onca ağır hüznü içine gömdüğüm ruhu  yatağıma serdim.  

Dedim ya… Eylüldü.

Savruluşu bundandı kimsesizliğimin…

Cemal Süreya

Dünya "Emaaan Boşverdim " Günü

11 Eylül 2018

İşe gideyim diye evden çıktım.

Ve Eylül beni esir aldı.

(Her birini bu sabah çektiğim fotoğrafların içinde tek tek sevdiğim o müzikleri sakladım sizin için. Lütfen tıklayın ve o eşsiz melodileri siz de dinleyin.)

Sabah sabah 5948 adım atmışım kulağımda en sevdiğim müzikler.

Tüm ısrarına rağmen reddettim beynimin olumsuz düşüncelerini.

İş-güç-insanlar-sorunlar vs vs vs vb vb vb

"Emaaan boşverdim" hepsini dedim.

Bugünün tamamını boşvermeye adadım.

Öyle güzel ki..bunu siz de mutlaka yapmalısınız. 

Sağınız Eylül solunuz sonbahar

Düşünmeyin öyle her şeyi. ..yaşanması gereken bir de hayat var

Plak Günleri -

8-9 Eylül tarihlerinde , Kadıköy Belediye'sinin artık gelenekselleştirdiği "Plak Günleri"ne gittim. Geçen sene daha bir neşeliydi  insanlar , bu sene durgun gördüm katılımcı kitlesini ama yine de 27.000 kişinin 2 günde gelip bu küçücük alanda meraklı oldukları şeyleri aramaları, okul bahçesinde Müzeyyen Senar anısına konulan otomobille fotoğraflar çektirmeleri,merakla ve ilgiyle alışveriş yapmaları azımsanacak bir şey değildir bana göre.

Bu sene organizasyon geçen seneden daha iyiydi diye düşündüm. Yine isteyenler için büfe kurulmuştu, seçilen müzikler ve ses sistemi takdire şayandı. Plak Günleri baskılı çantalar ve kısa açıklamalarla anlaşılır  olan program  broşürü de hoşuma gitti. Ama geçen sene kaldırımlarda , insanları Plak Günleri'ne götüren işaretler vardı ve bence çok işe yarıyordu, bu sene unutmuşlar.

Güneşli Eylül havasında isteyenlerin rahatça dinlenip akşamki mütüşlü konseri bekleyeceği puf koltuklar serpiştirilmişti ağaçların dibine. Kocaman bir artı aldı benden bu. Oldum bittim severim şu puf koltuklarda serilme işini.

Program şu şekilde idi:

Programın ve  bilgilerin olduğu sitede alt kısımlarda seçilen belli şarkıların plak dinletisi var, akıp gidiyor. Bugün iş yerinde sadece bu açık ve keyifle dinliyorum. Tavsiye ederim :

Siteye gitmek ve keyifle 45'lik plaklar dinlemek için lütfen (tık)

Biz, eşimle apar topar oradan çıkmak zorunda kaldık çünkü pikaplar, plaklar haddinden fazla baştan çıkarıcı idi ve Türkiye ekonomisinde iki çocuk okutan orta halli anne babaların artık bu tür yerlerde sadece bir limonata içme hakkı var. Fazlası yani  meraklı olduğunuz bu  güzel alanda alışveriş yapabilme lüksü , eski güzel günlerde kaldı.

  

Eylül'de Yaşamak

 'nın best of classic music seçkilerinden cep telefonuma yüklediklerimi açıp  , cep telefonumu pantolonumun cebine tıkıştırdım. Böylece evrensel güzellikleri (tık) minnacık bir cebe sığdırmanın hazzı ve komikliği ile başladı gün. Eşimin hediyesi olan nefis-kapalı kulaklığı tüm İstanbul yaşam koşullarını hiçe sayarak kulaklarıma taktım ve Eylül'de yürüyüş günüm bugün dedim.

Yaklaşık 5 kilometre yürümüşüm.

Yol bittiğinde üzgündüm.

Eylül'ü yürüyerek geçmek en güzeli idi.

Bir kaç temizlik görevlisi  ellerinde süpürge Eylül süpürüyorlardı sokaklarda. Gökyüzünden önüme kurumuş yapraklarla Eylül düştü sakınmasız.

Her adımda sıcak terletirken ardından sonbahar esintilerinin serinletici keyfini yaşadım müzik kulağımdan kalbime akarken.(tık)

Bugün stresli sayılabilecek bir gündü aslında.

Ama Eylül dedim, yaşam dedim,yaşatmalarına izin verme sen yaşa gönlünce dedim..bugünü sevdim.

Eylül

Elinde değildir akşam serinliğinde üşürsün
Eylül’den itibaren geceler hazindir, uzundur..

Attila İlhan

Martı ve Öküz

Hayatta yanlış kişilerle dostluk kurduğum çok oldu ama pişmanlığımı "keşke"lerle beslemedim.

Ama bu sabah bir kere daha anladım ki  yanlış kişilerle ilgili seçimlerim yaşımın ve yaşantımın getirisi ise de doğru şeyleri sevmişim.

Kişiler gitti ama sevdiklerim yanımda kaldı en zor günümde.

Şu "içime öküz oturdu nefes alamıyom oyyyy" dönemini atlatamıyorum bir türlü. Hani her şey yolunda ve ben surat asıyorum da değil, berbat bir şey önüme çıkanlar da değil. Hepimiz yaşamışızdır ve bi milyon kere daha yaşayacağızdır:  zamanla halledilecek şeyler ama belirleyicinin siz olmadığınız yerde sabır zor zanaat mirim.

Sabah uyandım evi topladım,çamaşırları yıkasam mı diye düşündüm vazgeçtim sonra gittim çocuklar uyandığında bulabilsin diye kıymalı börek yaptım. Böreğin altı pişsin de üst kızağa alayım diye beklerken mutfağı topladım filan sonra gayrı ihtiyari cama çıktım. Gri-laci bulutlar sessiz yolculuklarına kapılmış gidiyorlardı Eylül rüzgârları ile. Sabah serinliği ile hafifçe ürperdim, sokağa bakayım dedim. Üsküdar Belediyesi mini kamyonu çöp saatine uymayan tosbağaların çöplerini toplayayım da millet temiz sokaklara uyansın turu atıyordu. Çöpçüye baktım ve acaba çocukken ne olmak istiyordu diye düşündüm. Sonra içime oturan öküz yeri dar gelmiş gibi kımıldandı ve yine nefes alamaz oldum, başımı  göğe kaldırdım.

Kocaman mucizeler arayanlardan değildim hiç bir zaman.

Yaşamın sunduğu küçük mucizelerdeki büyük mesajları, rüzgârın tenime değişindeki şefkati duymayı bildim hep.

Sırf bunun için bile milyarlarca kez şükürler olsun.

Onca gri-laci bulut bir rüzgarla aralanıverdi. Parçalanışın oluşturduğu delikten minik şirin kesinlikle varoluşuyla benim direkt bir ilişkim olduğuna inandıran bir pembe bulut burnunu uzattı.

En az çocukluğumdaki kadar keyifle açılıverdi gözlerim.

Delik biraz daha büyüdü ve pembe bulutun da altında mailerin en parlağı bir gökyüzü göz kırptı.

44 yaşında işe gitmek üzere giyinip rujlar filan sürünmüş bir kadındı camdan bakan biliyorum ama ağzımın kulaklarıma kadar varan bir sırıtma ile yayılmasına mani olamıyordum.

Biri, benden evvel bastı kahkahayı.

Gözlerimi zorlukla aldım bulutların dansından.

karşı damın olabildiğince kıyısına tünemiş bana  bakıyordu Martı . karnı tok sırtı pek keyfi yerindeydi besbelli. 

"Merhaba" diye fısıldadım gözgöze geldiğimiz anda

Ağzını tuhaf bir şekilde aralayıp garip bir ses çıkarttı.

Bu sefer ben de bastım kahkahayı.

Ne lazımdı ki hayatın güzelliğini bana hatırlatmak için..daha fazla ne lazımdı.

Benim için var olan bulutlar..

Onların rüzgârla dansları.

Bir sürü koyu gri arasından bana ulaşan parlak mai

ve yılların eskitemediği dostum Martı 

Yanlış kişilerle dostluk kurmuş olabilirim hayatım boyu

Ama hep yanımda olacak doğru ve güzel şeyleri sevmişim.

İçime çöreklenen öküzü tatile gönderdim!

Şu an saat 07:55.

Çoktaaaan işe gelmiş ,masamdan yazıyorum.

Günaydın 17 Eylül 2015

Bir daha asla yaşayamayacağım güzel gün

Her anının tadını çıkartmak dileğiyle...

Çocuk Parkına Gelmemeli Sonbahar

Kendime Not:

"Neden" diye sormayacağım bugün.
Tüm "çünkü"ler boş ve anlamsız ...
Sebep sonucu değiştirmiyor ki. Yaşamak lazım, yaşamak lazım..

Dün Nehir'i okuluna bıraktıktan sonra yürürken hazan düştü ayaklarımın ucuna. Ölmeli ki o kocaman sarı yapraklar düşmeli dallarından.. ve yeni başlangıçlara yer açmalı zaman. Baktım seyrettim de , ne giden pişman ne de kalan.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Çocuk parkından geçiyordum bulutlar yağmuru çağırırken. Rüzgârı hissetmeyi oldum bittim sevmişimdir. Oturup biraz onu dinledim, etrafı izledim. Sonbahar en sevdiğim mevsim ama sadece çocuk parklarına yakışmıyor galiba. Küçük ayakların telaşlı koşturmalarını, annelerin çocuklarının mutluluğu ile tamamlanmış keyiflerini izlemeyi Eylül'ün renklerinden daha çok seviyorum .

 

 

 

Hadi hadi, bu kadar oyalanmak yeter.

Şimdi yapmamız gerekeni yapalım: hakkını vererek yaşayalım.

 

Suyu Bulandıran Kız

 

Elimi cebime sokup küfrede küfrede gezesim var bugünlerde. Oysa Eylül, en sevdiğim zaman bütün sene içerisinde. Nisan'la da flörtümüz var ama Eylül ile yaşadığımız aşk takdire şayan gerçekten. Sesler ve sözler yük geliyor gönlüme, bulutları izleyip içimden bile susmak istiyorum.

 

Tam da böyle zamanlarda kitap okumalı insan. Kıvamında bir sohbeti sürdürmenin en doygun yolu. Ben de büyük bir keyifle, sevdiğin tatlıyı yemeğin sonuna saklamak gibi  bir özençle epeydir okumak istediğim kitabı aldım elime. Balzac, genelde hoşuma giden bir yazar. Suyu Bulandıran Kız, bir günde okunup bitecek kitaplardan. Hoşuma giden cümleleri not ettiğim bir ajandam var  Mayıs 1989'dan beri.

 

Bu kitap hakkında not ettiğim cümleleri paylaşayım sizlerle:

Yetenek: Bu sözcük Tanrı çağrısı anlamına gelir; yetenek Tanrı'nın yaptığı bir seçimdir.

Çocuğu olmayanların bir çok zevkten haberi yoktur ama onlar bir çok acıdan da kaçmış olurlar.

Bugün yazı takımı her şeye kadir. Mürekkep barutun yerini aldı. Söz de merminin yerine geçiyor.

Politikayı öğrenmek için iktidar olmaktan başka yol yoktur.

Keçinin bağlandığı yerde otlaması gerekir.

Şeytan, kendilerini cehennemlik eden bütün hancıları korur.

Bu dünyadan o kadar sıkıldım ki resim olarak bile kalmak istemem.