"Unutkan oldum ben " demeye bayılıyorum sanki evvelden her bişiyi eksiksiz hatırlıyabiliyormuşumcasına.
Annemin, beni ayağında sallarken "küçük kurbağa"yı söylemesini hatırlıyorum evet,
Ablamın saçını ilk at kuyruğu yaptığında genç kız görüntüsünün beni korkuttuğunu çünkü çok güzel olduğunu gördüğümü ve bunu başkaları da görürse onu benden alacaklarını düşündüğümü de hatırlıyorum.
Ama bunlar uzak geçmişin silinmez nağmeleri gibi benliğimde...sonrası hep hastalıklı bir çizgi hafızamda. Var..kesildi çizgi gerisi yok.Var..kısacık bişi,gerisi yok. Silik anılar değil, silinmiş anılar.
5-6 yıl önceydi. Selin ile lahmacun aldık. Isırdım, dişim kırıldı. Lahmacuna ve dişime bakakaldım.
Günlerden Pazar'dı. Dişçi aradım, ordan biliyorum.
Medipol'e gittim. "Kanal tedavisi oldunuz mu hiç" dediler. Gayet rahat " yok" dedim. Anlamadılar o diş niye kırıldı minnak bi ısırıktan.
Hemen inplant diye tutturdular.
İnplantın fiyatını öğrenince benim lahmacuna yapamadığımı onlar bana yapıyor diye düşündüm, kaçtım oradan.
Ölmem ya ..dedim
Ön dişin hemen sağındaki dişti kırılan.
Varlığını küçümsediğim sevgili dişim;yokluğun cehennemin ta kendisiymiş meğer.
Mizacım öyle, gülümserim ben her zaman . Bir tebessüm saklıdır dudağımın kenarında.
Gülümseyemiyorsun,
O yok olan dişin yeri öyle devasa bir karanlık görünüyor ki tüm büyüsü gidiyor gülümseyerek kurulan iletişimin.
Ama ben en çok "f" harfimi özler oldum.
O diş yoksa "f" çıkmıyor ağızdan
Evrimi yarım kalmış bir tuhaf tıslama
Hani "s" desen değil "l" desen hiç değil
Rezil rüsva bir alfabe dışı ses
Bir de benim işim diyalog üzerine.
Karşımdakini ikna etmem lazım.
"Anladım sizi,inanın bana yardımcı olacağım" demem lazım
Nereye diyorsun?? "Buyrun lütfen" bile diyemiyorsun
Buyrun lüsslltısssen
Ay rezalet!
Fakat diyorsun, kim sakat diyorlar
Başvuru sahibi geliyor, benim suratımda dudaklarım mühürlü bir tuhaf tebessüm
Gülümseyemiyorsun.
Şarkı söyleyemiyor, onu bırak bir yana kızsan küfür bile edemiyorsun!
Bir süre sonra dertlenir oldum.
"Ne güzel "f" derdim eskiden.Keşke sesimi kasete çekseydim" diye kendime acır oldum.
Çekilir dert değildi yaşadıklarım.
Ama şu inplant meselesi hiç içime sinmiyordu.Sonra sonra, eski dişçilerden birini buldum.
-"Ne inplantı be yavrum, iyi bişi diiil o" dedi
-"Biliyordum! " diye haykırdım içinde "f" geçmeyen bir kelime ile cevap verebilmenin sonsuz hazzı ile.
-"Kanal tedavisi yaptırdın mı sen" dedi
-"Yok.." dedim
Diş filmimi çektirdi.
-"Evladım, yaptırmışsın işte" dedi.
Şaşkın bir tıslama ile bakakaldım suratın.
Bir insan kanal tedavisi yaptırdığını nasıl unutabilir ki?
On kere git gel, onca acı sıkıntı çek, onca ödeme yap ...unut.
Yaaa, benim unutkanlığım öyle "ay arayacaktım unuttum" gibi basit unutkanlıklar değil.
Resmen kendimi unutmuşum düşünsenize.
Neyse, dişçi acıdı halime.
Belki de o korkunç tebessümü bi daha görmek istemedi..o da olabilir.
Bir diş yaptı bana, yapıştırdı.
"Düşerse bu diş gel ama bugüne kadar benim yaptığım dişlerde böyle bir sorun yaşanmadı" dedi.
-"Fakat affınıza sığınarak ne kadar iftihar etseniz kendinizle..affedersiniz filan falan ama bu fasılı atlatmanın mutluluğunu size ithaf ediyorum.Facia gibiydi fecaatti herşey fark etmişsinizdir siz de.."gibi ona anlamsız, bana "f"lerle dolu mutluluk cümleleri ile ellerine sarıldım doktorun.
Meblağ ise inplant için istediklerinin bilmem kaçta biriydi.100 lira bile tutmadı yani.
Kaybetmeden kıymetini bilmek lazım derler ya.
Nerden bilirdim bir gün "f" harfini kaybedeceğimi ve bulunca dünyalar benim olmuşcasına sevineceğimi :-)
Saçma sapan mutluluklarla dolu ömrüm :))
