İlk gördüğüm intihar girişi değildi aslında. Yazlıktaydık,
eşimle denize giriyor eşimin kuzeni ile her zamanki tadına doyamadığım sohbetlerimizden birini ediyor ve akşam bir çuval kabak alıp bir kazan çay eşliğinde alıp balkon sefası yapmayı planlıyorduk.
Sonra toplanan kalabalığı ve çatıda ayaklarını sarkıtmış o kızı gördük.
Telaşla oraya seyrettik.
Küçük çapta bir travma yaşadım. İnsanlar ağlamaktan yüzünün sırılsıklam olduğunu gördüğüm o genç kıza "atla, atla" diye tezahurat yapıyorlardı. Şaka mı diye baktım. Dalga geçiyor eğleniyorlardı. Canım acıdı.Nefret ettim bundan.
Sonra bir adam yanındakine "Atlamaya niyeti olan atlar..bu tür hareketler "beni kurtarın" demektir aslında" dedi.
Akşam eve söylenenden geç geldiği için babasından tokat yiyen kız ikna edildi ve damdan indirildi. Kalabalıktan , atlamadığı için yuhalayanlar oldu. İçimde böylesine evrimi yarım kalmış öküzlerle yaşamaya duyduğum isyan, eşimin elimden tutmasıyla gerisingeri döndüm.
Şu son günlerde metroya atlayan kadın , yola atlayan insanların haberleri üstüste geldiğinde yüreklerinde umut tükenmiş o insanların suskun çaresizlikleri ile yaşadıkları beni kahrediyor.
Ne olmuş ki hiç birini tanımıyorsam.
Hepsi sizsiniz, hepsi benim o insanların aslında. "Atlarım ha" demeden son verenler..umutları, sevgileri,yaşamları çalınanlar. Güldüğüm zaman da canım yanıyor aslında. Hayat akıp gidiyor. Bir keser var bir de sapı..dönüyor ha dönüyor.
