Saatin azizliğine uğradı da sabah 05:50 sandığımız saatin 06:50 olduğunu çok geç fark etti Kıvırcık.
Yarım ağız ah'lanıp of'landık ama aslında acaip neşeliydik çünkü Kıvırcık, Zuzu ve ben manyak eğlenceli bir Pazartesi sabah kahvaltısı yapmış olduk.
Yaşasın kimine aksilik gelen ama görmesine bilene lütuf olan ayrıntıların zenginliği.
Sonra sokağa çıktığımızda tazecik gülüşleri ile caddeyi çınlatan çocuklarımın soğuktan kızarmış yanacıklarının güzelliğine baktım.
Dedim dondurabilsem şu anı dondurmaz mıydım?
Kalplerinde en birinci henüz ben iken.. en büyük dertleri sınav notları ve kaçmasını aslında hiç umursamadıkları otobüsleri iken...evlatlarım.
"Hadi mızıkdamayın, an benim için çok özel" dedim ve fotoğrafımızı çekmeleri için bir çok insna ricada bulundum.
Her biri yüzünü buruşturdu..hepsi bir şeye bir yere yetişme telaşındaydı.
Kimbilir onların kaçı feyste bugün efkarlı efkarlı yazmıştır ölen insanlıklar hakkında.
Kimbilir onların kaçı bilgiç bilgiç aforizmalar paylaşmıştır insan kalabilmek adına.
Kimbilir onlar sevdiklerine "aşkım" derken "aşkın" ne olduğuna en son kafa yoralı kaç yüzyıl olmuştur.
İstanbul'muş da masal şehriymiş de ah yaşanmalara doyulmazmış da...
Hay ben bu İstanbul'un 7 tepesinin 7 tepesini birden..diyecektim ki aklıma geldi.
Benden önce yaptılar zaten.
 |
| ÇAMLICA TEPESİ |
 |
| ÇENGELKÖY SIRTLARI |
Hoşgörümü gittikçe yitirdiğim yaşlardayım.
Vezneciler Kız Yurdunda kaldığım zamanlarda öğrendiğim küfürlerin ne çoğunu unuttuğumu ,onlar kalbimden hızla geçerken hayretle fark ettiğim günlerdeyim.
Son söz Oscar Wilde'dan:
