O kadar yoğun ve yorgun bir gündü ki , işlerimi bitirdiğim şu an karman çorman olan kafamda sesler ve görüntü netleşsin diye Ernesto Cortazar müziklerini açıp arkama yaslandım ve gittikçe grileşen gökyüzünü seyre daldım.
Bir de afillisinden çay söyledim kendime.
Normalde kendi mai'me kavuşma anım olması gereken şu zaman diliminde memleketim diye kavrulan gönlüme serpecek bir yudum su kalmamış diye ah'ımı vah'a katarak susmak var sadece avucumda.
Sabah twitter vs gitmiş. Yaşasın Zenmate. Gündemi an be an izlemek mümkün onunla.
İzledik de ne oldu?
Ah'ım vah'ıma yoldaş oldu
Gönül Ülkü'nün Kadıköy Haldun Taner sahnesindeki veda törenine katıldım. Bomboş koltuklarda basın mensupları haricinde gelen 3-5 vefalı dost. Torunu konuşurken "biz çekirdek aileyiz..dedem de gitti iyice azaldık" derken titreyen sesi. Bir baktım gözlerimden şıpır şıpır yaş iniyor. Boş koltuklar, nerede vefa nerede değer bilmek nerede insanlık nerede saygı.
Ama imamı sevdim. Şahane bir şiirle yolculadı sanatçıyı. Seni seviyorum derken bile söz dudağı terk eder dedi. Vedalar üzerine 3 mısralık güzel bir şeylerdi anlattığı. Aferin ona.
Ağlamak zamanı mı memleket için?
Ayıp olur...bize yakışanı bulmak lazım, olması gereken budur.
