Kayıp İlanı

 

Dün Naşide Hala'mı kaybettik.

"Öldü" demek yerine "kaybettik" demenin ne özel bir yaklaşım ve sır olduğunu düşündüm cenazeye giderkenki  yüzlerce yalnız dakikam boyunca.

Naşide Hala babamın kardeşi değil. Hacıannem yazısında anlatmıştım hani ; bir değişim masalındaki iyi kahramanların bir tanesi idi o. O kadar herhangi bir kadındı ki onu sevmemek mümkün değildi. Nüktedan, geleneksel, iyi kalpli. Bayram sabahı aile sofrasında herkesin ne yediğine-iyice doyduğuna göz ucuyla yapılan takibin tatlı sahibi O sofrada "aileden biri" olarak bana da sandalye ayıran güzel ailenin annesi.İki güzel  kızı , bir güzel torunu. 

Öyleydi Naşide Hala👩🏻

Haberi aldığımda iş yerindeydim. Önce saçma sapan cümleler  kurdum,  toplantı  notu gibi  orda olmam gereken saati filan not aldım. Sonra telefonu kapatıp  ağladım.

Biri için ağlamak nasıl özel bir sevgi gerektiriyor bir yaştan sonra şaşarsınız. 1-1.5 ay önce  öz teyzemi kaybettik. Ağlamadım. Elimi açıp iyiliği için dua ettim, hakkımı helal ettim, ona veda ettim ve sonra yaşamıma döndüm. Oysa Naşide Hala ve 2 sene önce vefat eden eşinin kaybı sarstı beni. Oysa onlarla aynı kanı  taşımadığım gibi 19 yaşlarında tanıdığım insanlar  aslında.

Sabah 10'da  Ayrılıkçeşme'den Marmaray'a bindim ve Yeşilköy'e yola çıktım. Cenazenin kaçta olacağını bilmiyordum. Gidersem kim nerde, hangi evde toplanıldı onu da bilmiyordum. Bir bildiğim  bir an önce oraya gitmek ve gelenleri  ağırlamak- yıkama yerine gitmek-camii avlusunda beklemek-gelenlere kolonya tutmak  ama her neyse  üzerime düşen "aileden biri olarak" onlarla olmak istediğimdi.

Sonra gittim. 

Ağlaştık. Kucaklaştık.Vedalaştık. Kabullendik. 

Dudağının kenarında hep olan o nüktedan tebessümü  ile bizi izleyip izlemediğini merak ettim.

Sonra ritüeller yerine getirildi.
Sonra ayrıldık.

Ben işe geri döndüm.

Henüz bir şey yemediğimi ,  masama oturduğumda fark ettim.

Döndüm  yüzümü  hayata..devam ettim.