Fuzuli

Söylesem tesiri yok sussam gönlüm razı değil demiş düşünür

Beni mi bilmişte söylemiş

Bin tane renk, damlalara tutunmuş  , iliklerime işliyor

Deniz kenarında yağmura tutulmuş gibiyim

TEOG, okullar, iş,çocuklar, aile, ritüel, çiçeklerim ,balkon, hayat, haberler, habersizler, yalan, doğru, adalet, yaş, hastalık,seçimler,sıcak,tatil,dava,insan,hayvan..hayat sarmal halde dökülüyor saksısından. Benim canım ise hepsinden sıyrılıp O'nu dinlemek ve maviyi seyretmek istiyor. Bildiğim herşeyi unutup dağlarda yürümek, gönlüm daha ne kadar yük kaldırır ki diye sormadan mevsimleri içime çeke çeke hep yürümek istiyor. 

Hayatın aslı değil mi yaşamak?Ne diye kendi yalanımıza inanarak devam ediyoruz az olanı harcamaya?

Sabahlar isterdim asi ve mavi 

Büyüsün isterdim ışığın rengi..

Ya ufka vardığımda gelirse dünyanın sonu?

Ya yalan olduysa tüm doğrularım... 

Sürgün halinde kelimeler sesini duyduğumdan beri, gittikleri yerden gelmezler geri.

Sis

Dalgalar kıyıları dövüyordu derdi hep şairler...oysa ben her baktığımda bir anlığına da olsun kavuşmanın coşkusu ile suları köpürten iki aynı olmayanın coşkusunu görürdüm.

Çocuklarımın ikisi de dönemeçte...okulları değişiyor, biri lise biri ortaokula geçiyor. Ben gönlümü verdiğim işimden, dost ya da en azından dost sandıklarımdan kopartılmış yeni bir sayfa açmak için hayatın akışına "peki" demişim. 

Çoktandır 24 saat değil günler.

Bugün yine otomatik pilotta uçarken, yani küçük kızımla yürüyüşümüz esnasında sorduklarına cevap verip onunla gülmeme rağmen iç dünyamda tamamen ayrı kulvarda bir hesaplaşmaya dalmışken nihayet karar verdim. 

Sahil insanı yoruyor, ufka dikmek lazım nazarı. 

Sonra insanın canı yanıyor.