Yenge

Trabzon'dan yaz tatillerinde İstanbul'a gelirdik.

Rahmetli yengem bizim detaycılığımıza güler "İstanbul'da kim ne giyse odur moda, az rahat olun" derdi.

Nur içinde yatsın.

O kadar iyiydi ki , o kadar erkenden gitti bu diyardan mümkün olduğunca incinmeden ve incitmeden.

Bu sabah anmamak mümkün değildi meşhur sözleri ile onu.

"İstanbul'un havası fahişelere benzer, saat başı kılık kıyafeti değişir ne yapacağını şaşırırsın" derdi.

Çiçekleri kızgın güneş altında kavrulmasınlar diye sulamaya çıktığım bu sımsıcak yaz gününde anında astıran sağanak yağmurun neşesiyle kalakaldım balkonda.

Önce uzanabildiğim kadar uzanıp gökkuşağı aradım, sonra sıcak havadan süzülen ılık ve iri yağmur damlaları beni ıslatsın diye elimden ne gelirse onu yaptım.

Yarım saate sokak sel gibiydi.

15 dakika sonrasında bulutsuz pırıl pırıl bir Temmuz güneşi kavuruyordu ortalığı.

Sokağa baktım, kimi şort kimi pantolon kimi uzun kimi kısa kimi renkli kimi sakıngan kimi montlu kimi yarı çıplak insanlar birbirlerine aldırmadan yürüyüp gidiyorlardı.

Yengem tahsilli bir kadın değildi .

Sokak filozoflarının sevecen sözleri idi ondan bana gelenler.

Gideli yıllar olsa da bir yağmur damlası ile gönlüne düşüveriyor insanın sevdikleri.

Sevgi ve saygıyla anılmanın temel kuralı da tevazukâr bir tebessüm belki çoğu zaman.

Kaybettiğimiz tüm sevdiklerimiz nur içinde yatsınlar..sevgi iki cihanda geçer akçe.

Bir Garip Sitem

O kadar ağladım o kadar ağladım ki kardeşlerim evlenirken, el-alem örgütünün kadim üyelerinin nazarları üzerimden eksik olmadı hiç bir düğünde.

Anlamadılar.

Anlayamazdılar.

Sev-emir olarak belletilmişti hemen hepsine

Sevgi sığmazdı sığ yüreklerine.

Ablam, 

Aynı odada uyandık kaç mutlu mevsimin  şafak kırması sabahlarında. Gözümü açıp ilk gördüğüm,kanını kanımla canını canımla bildiğim. Her şarkı söyleşinde uçan kuşları yere düşüren, benim tüm aptal esprilerime katıla katıla gönülden gülen ablam.Tastamam 5 yaş var aramızda. Bir gün babam "tüm gün evdesiniz, dışarı da çıkmadınız ama bitmiyor konuşmanız, ne bulup anlatıyorsunuz birbirinize" demişti her zamanki ulvi gözlem gücünün eksiksiz analiziyle.

Hayaller,rüyalar,kitaplardan satırlar,daha evvelden duyulanlar,görülenler,umutlar,yaşananlar...biter miydi yaşam suyunun zerrelerini korkmadan paylaşmak? Mümkün müydü onunla yanyana iken söz bulamayıp da susmak?

Ben başladım sen bitirdin,

Söylemesem de sen bilirdin.

Urfa dağlarında mühendislik yaptın ,kazandığını üniversite harçlığı diye bana yolladın,

Bi doğurduğun eksik,ablamdın ama annem gibiydin

Ah ne güzel eğleniyorduk,ne vardı da evlendin ..

O evlendiğinde çok ağladım.Abim de gitmişti, evdeki oda yalnız bana kaldı keyfi bile kurtaramadı vaziyeti.Sabah uyanınca onun gül yüzünü ,masum tebessümünü görmek şansı benden alınıp başkasına verilmişti ya..affetmeyeceğim seni kader dedim.

Yetmedi edepsizliğim.

Enişte bey, "baldız baldan tatlı olur" diye sol açıktan yanaşma manevraları düzenlediğinde "ben yalnızca -dız kısmıyım,balı arama" dedim, tüm kapılarımı kapadım.

Çok eşeğim,

Çok meleğim,

Onu paylaşmam mümkün değil,

Sormadınız ki söyleyeyim...

Ah ablam evlendi gitti..ben nerelere gideyim!

Hele abim evlendiğinde...

Adam on numara yakışıklı bi de

ayyyyyyyyy!

kız mı veriyorsun ne diye ağladın yıkıldın bu kadaar demişlerdi yetmezmiş gibi üzüntüm bi de..

Anlamazsınız siz anlamazsınız,

Onla benim aramda bi bağ var;

Gemi halatı gibi kocaman gösterişli değil,

Teleferik telleri gibi incecik görülmez ama kopmazzz,güçlüüü,özeeellll.

O benim benimm komşu huuu;

He, evet turşusunu kuracam size ne yahu?

Sabahları Burhan Çaçan ve Ahmet Kaya dinleyişinin yarattığı ızdırabı bile sevdiğim.

Kıpkıvırcık saçlarının buklesine kurban olduğum.

Gülüşü bahar öfkesi bora

Karman çorman sokaklarda birlikte kaybolduğum.

Evliliği bilirim ben, kızlar gider gibi görünür ama kalan odur aslında.

Erkekleri,kalan denir ama kopar gider yaşar artık kendi yuvasında.

Akşam sofrada birlikte oturmayacağız he mi?

Ekmeğin guduğu, kuymağın kaşığı kavgası da yok artık he mi?

Ağlarım ben ey el-alem ağlarımmm

Orhan Gencebay'lar dinler ağlarımmm.

Ne kadar şerefsiz şarkı varsa beraber dinlediğimiz,

Dinler dinler ağlarım.

Yengem anneme anne,babama baba dedi

Yetimhaneden mi geldin,kendi annen baban yok mu

Onlar benim dedim

Gülümsedi sıcacık

Onlar da böyle ister dedi...

İyi peki dedim aksi aksi,

Ama ablam benim!

Sakın haaaaa

"Abla,abla" deyip de sarkma ona da

Gülümseyişi kahkahaya döndü hemen

Sıcaktı yüreği,ışığında kayboldu gölgem

Yıllar geçti aradan,

Kıskançlığım,bencilliğim bende baki

Lakin dünya tatlısı öyle güzel çocuklarımız var ki

Bana düşen susmak, sabır

Çocukluğum sağ avucumda kıpır kıpır,

Kardeş dost,kardeş candır.

Çocuklarımız....