Mai

Merhaba,

Her insanın hayatında 29 yaş bir dönüm noktası teşkil edermiş..hayat, o güne kadar vermeyi başaramadığı sınavda dik yokuşa sürer,insanı karar almaya zorlarmış.29 yaşında bu sınavı veremeyen ise 40 yaşında aynı sınavdan bütünlemeye kalmışlar misali yeniden ama daha zor sınanırmış...

29 yaşında anne oldum.29 yaşında iş değiştirdim.29 yaş neredeyse tüm çevremin değiştiği yaştı.Kocaman bir viraj aldım "olmak istediğim ben ile olmak zorunda kaldığım benin arasında sıkışıp kalmış bir ben" olarak.Açılan her sayfada görmek istediğim satırların altını çizdim,mutlu oldum ve çevremdekileri de mutlu ettim.

Sonra kaçınılmazlar silsilesi geldi,hayat değişti..e ben de geri durmadım, ben de değiştim.

Bildik hayat koşturmacası içinde, 29 yaşıma ait sınavı verip veremediğimi düşünüp gülümsediğim zamanlar çok olmuştu ama zaman 40'ı işaret ettiğinde tıpkı bir şelaleye yaklaşırken hızlanan akıntı gibi hayatımın kontrolünün elimden kayıp gittiğini gördüm.Belki doğru olan mücadele etmeden yani akıntıya kürek çekmeden,kendimi ve insanlarımı yormadan kabullenmekti olanı biteni ama Karadeniz'le yoğrulmuş benliğim..rıza gösteremedim onca sene emek verdiğim her şeyin,herkesin elimden öylesine uçup gitmesine..ama gitti.

Şimdi istemeden de olsa kavuştuğum özgürlüğümle,kanatlarımı kırıp kafesin kapısını açarak beni serbest bıraktıkları dünyanın eşiğinden içeri adım attım.

O kadar çalışmış, o kadar sorumluluklarımın zorunluluklarımın dengesinde yitirmişim ki kendimi, bir zamanlar ara sokaklarını bildiğim bir kentin ana caddesinde kaybolmuş gibiyim...Karadeniz'in , yeri mavi göğü mavi kentimin özlemi gittikçe daha çok sarar oldu beni.

İhtiyacım olan ve belki de kendim için tek isteğim mavide bir nokta olmak...