Aslında Herkes Kendi Sınavını Veriyor Hayatta

Ağlamasa iyiydi...

O zaman daha katlanılabilir olurdu her şey

O zaman belki ben ağlayabilirdim rahat rahat

Ama çok ağladı..pıtırcık misali  döküldü yaşlar bahar tazeliğindeki yanaklarından

O ağladı..ben öldüm çaresizlikten.

Çok paramız yok bizim

Çok zeki-özel çocuğumuz var

Bu memlekette paradoksun , kendini talihe bırakmanın dikalasını yaşarsınız böyle bir karışımda.

Girdiği sınav ilk defa önemseyerek girdiği bir sınavdı Selin'in

İlk defa başarısız oldu bir sınavda

Kabul edilmedi

Tüm kördüğümleri açacak bir kapıydı...olmadı.

Hay TEOG'unuza da eğitim sisteminize de egonuza da yalanlarınıza da diye  patladı içimdeki yanardağ

Siyasettekilerden nefretim katmerlendi

Yaşadığımız şeylerden, yaşattıklarından nefret ettim  bin kez daha

Sınavı kazanamamışsın dediğimde önce sustu tepkisiz kaldı

Tumbler'a bakmaya devam etti

Sonra odasına çekildi

Sonra ağladığını duydum

Kapının  önünde çaresiz kalakaldım  kendi ellerimi kendim tutarak karanlıkta

Aman ne var ki  sadece bir sınav.....değil işte!

Hayırlısı olsun...elbette

Önemliydi bu sınavı kazanması ..onun için de benim için de

Başarı  çığlıkları için değil...bu kaostan çıkabilmesi için önemliydi

Daha nereye kadar yetecek gücüm onun niteliklerine uygun bir yerde eğitim görmesine...geleceğine

Talih çarkının dönüşünü izlemek ne yorucu bilmez yaşamayan kimse

Derviş değilim ki ben

Bakmayın aşk olsun dediğime

Aşk olsun derviş selamıymış..aşkolsun dediğim bile dağlar ardına attı kendini

Derviş değilim ki ben

Selin'im,kuzum,bebeğim

Saçının her buklesinde yenilendiğim

İlk göz ağrım, portakal çiçeğim, ilk aşkım

Dedim sana geçecek bu da...geriye dönükse başı yürüyemez ki insan yolunda

Alacağımız dersi alıp ,yarınlara inanıp devam etmeliyiz koşmaya

Tek mevsimin insanı değiliz sen ve ben

Mutluluk , umut  yazda kışta,sonbahar ve ilkbaharda

Annen yanında baban yanında

Bir çok güzel seçenek var, dahası da olacak yakında

Sil güzel gözünün inci yaşını

Üzme annen olacak bu tombul ve sevecen kadını

Selin geldi sarıldı bana, uzun süre yattık kucak kucağa

Konuşmak bazen gerçekten yetersiz anlamsız eksik donuk

Sen ensesindeki bukleyi içine çeke çeke koklayıp  öpersin. Seni seviyorum sözcüğü gibi her yerde kullanılıp renkleri deforme olmuş anlamlar yaymaz gönüllere. O içini çeker ve başını göğsüne sokuşturur.Annem varlığın dünyamı ısıtıyor, senle tamamlanıyorum demenin en vurgulusunu nakşeder sana.

Sabah okula yolladım onu

Yağmur damlaları etrafında neşe ile dansediyordu kızımın

Hayat kaldığı yerden devam ediyordu

O gülümseyerek gitti

Ben ise akşamın hüznü  içimde gülümseyerek el salladım dudaklarımda inandırıcı bir neşeyle

Ağlamasaydı iyiydi

O ağladı..ben öldüm çaresizlikten

 Ama anneysen sen

Güldüreceksin onu yeniden..ve hayat başlamalı kaldığı yerden

Çıplak Ayaklı Kontes

"Ayakkabım yok diye üzülüyordum, baktım karşımdakinin ayakları yok" felsefesini hiç bir zaman sevmedim ben. Beri yandan baktığınızda ayakkabı odası olan insanlar da var. İnsan teselliyi umutta ;ama boş hayalde değil "umutta" bulmalı. Ayakkabısı yoksa beterin beteri var diye tembel teselliler edinmek yerine ayakkabısının neden olmadığını düşünüp ,ayakkabı edinmek için ne yapabileceğine bakmalı.

Zor zamanların bunaltıcı labirentlerinde kaldığımda günlüklerimi okumayı öğrendim.Yaşam, görebildiğimizde kendi başına nasihat zaten. Kendimi çok üzgün, çok berbat, çok çaresiz hissettiğim zamanlarda 19 yaşında bir genç kızın satırlarında teselli bulabilmek çok garip. Üniversitenin ilk yıllarında Trabzon'dan İstanbul'a geldiğimde yaşadığım ikilemler, aile özlemi,gelecek endişesi,parasızlık,yurt hayatı,ilk iş deneyimleri, aşk acısı, hastalık, dost kazıkları, işsizlik....unuttuğum yüzlerce ayrıntıda mevcut gözbebeklerimde saklı gülüşlerimin ya da temkinli adımlarımın,kolay vazgeçişlerimin sırları. Ta o zamanlarda o yaşlarda o zor koşullarda yenmişim zorlukları şimdi neden olmasın deyiveriyor insan kendine.Yeniden başlamak için ayağa kalkmak bir yıkılış değil diriliş halini alıveriyor.

Yeniden başlamak...eskiye ait çok sevdiklerinizi de satırlarınızdan silmek anlamını taşıdığında zor bir şey gerçekten."Geç buldum çabuk kaybettim" oluveriyor ne yazık ki şarkılar ,en sevdiklerinizden olup bunu asla söyleyemediklerinizin bir kısmına. Doğduğunuz coğrafya ne çok şeyin belirleyicisi oluyor diye düşünmeye başlıyorsunuz bir süre sonra yasakların yazılı olmayanları sizi kuşatmaya başladığında. Özlemler, anılar daha sizin için tazeliğini ve değerini yitirmeden ana yoldan ayrılıp sizi çağıran patikaya sapmak ve yeni yollara bir başınıza ; hüznün, özgürlüğün neşesine karışmasına alışarak yürüyorsunuz.

İnsanı mutlu eden şey, ihtiyaçları ile varlıkları arasında bir denge bulmasıdır. Bütün sorun , bu dengenin nasıl sağlanacağı.İnsan bunu, belki varlıklarını yükseltip ihtiyaçlarının düzeyine çıkartmakla yapabilir.Ama bu budalalık olur. Bunu yapmak, arada bir sürü doğa dışı şeyler yapmayı gerektirir. Pazarlık etmek gibi, çalışmak gibi, çabalamak gibi. Öyleyse? Öyleyse akıllı bir adam dengeyi, ihtiyaçlarını azaltarak yani onları varlıklarının düzeyine indirerek sağlar. Bunu yapmanın en iyi yolu, bedava olan şeylerin değerini bilmektir. (ŞİBUMİ/ Trevenian)

Aslında, şaşırtsa hayat beni diyor insan bazen. Kendiliğinden yoluna girse her şey, durduk yere bir sürü güzel sürpriz olsa, adaletin varlığı yetecek her şeyin iyiye doğru seyralmasına ama ne yazık ki ülkemde adaletin rıhtımdan gidişini izlediğim ve ufukta gittikçe küçülen bir gemiden farkı kalmadı artık. Güzel olan bir çok şey gibi o da geride kalmışa benzer...

Umut etmek adaleti bile ,vazgeçmeden..pes etmeden..

Ayakkabım yok haline gelmişsek bile gerekirse yalınayak koşmak umutların gerçeklere dönüşmesi, gerçeklerin hayallerimizden bile güzel olabilmesi için.

Mai

Merhaba,

Her insanın hayatında 29 yaş bir dönüm noktası teşkil edermiş..hayat, o güne kadar vermeyi başaramadığı sınavda dik yokuşa sürer,insanı karar almaya zorlarmış.29 yaşında bu sınavı veremeyen ise 40 yaşında aynı sınavdan bütünlemeye kalmışlar misali yeniden ama daha zor sınanırmış...

29 yaşında anne oldum.29 yaşında iş değiştirdim.29 yaş neredeyse tüm çevremin değiştiği yaştı.Kocaman bir viraj aldım "olmak istediğim ben ile olmak zorunda kaldığım benin arasında sıkışıp kalmış bir ben" olarak.Açılan her sayfada görmek istediğim satırların altını çizdim,mutlu oldum ve çevremdekileri de mutlu ettim.

Sonra kaçınılmazlar silsilesi geldi,hayat değişti..e ben de geri durmadım, ben de değiştim.

Bildik hayat koşturmacası içinde, 29 yaşıma ait sınavı verip veremediğimi düşünüp gülümsediğim zamanlar çok olmuştu ama zaman 40'ı işaret ettiğinde tıpkı bir şelaleye yaklaşırken hızlanan akıntı gibi hayatımın kontrolünün elimden kayıp gittiğini gördüm.Belki doğru olan mücadele etmeden yani akıntıya kürek çekmeden,kendimi ve insanlarımı yormadan kabullenmekti olanı biteni ama Karadeniz'le yoğrulmuş benliğim..rıza gösteremedim onca sene emek verdiğim her şeyin,herkesin elimden öylesine uçup gitmesine..ama gitti.

Şimdi istemeden de olsa kavuştuğum özgürlüğümle,kanatlarımı kırıp kafesin kapısını açarak beni serbest bıraktıkları dünyanın eşiğinden içeri adım attım.

O kadar çalışmış, o kadar sorumluluklarımın zorunluluklarımın dengesinde yitirmişim ki kendimi, bir zamanlar ara sokaklarını bildiğim bir kentin ana caddesinde kaybolmuş gibiyim...Karadeniz'in , yeri mavi göğü mavi kentimin özlemi gittikçe daha çok sarar oldu beni.

İhtiyacım olan ve belki de kendim için tek isteğim mavide bir nokta olmak...