21 Haziran 2016 Salı

Araf


Okullar kapandı, kimi iş yerlerinde akış yön değiştirdi ve anneler göçmen kuşlar gibi her mevsimin şartlarında yeni koşturmacalar içinde kendini kaybetti.

Cuma, yetiştirmem gereken raporlar veriler ve bilumumlar içinde (kliması bozuk olmasına rağmen sevgiyle bağrıma bastığım büromda) debelenip bismillah deyip nefes bile almaksızın gün sonunda Üsküdar'a koşturdum. Nehir'im karne almıştı babası onu okuldan almıştı, karınları tok sırtları pek zamanları ise pek dardı. Çocuklarımı alıp  otobüs servisine koşturdum. Üsküdar'dan Dudullu'ya servis ile gittik, oradan da Kumla otobüsünün serin koltuklarında dinlenmeye bıraktık kendimizi.

Ne yapsam ne etsem de çocuklarımın artık ergen-kendi başıma takılacam keyiflerini bozmadan şu yolu  geçirsem diye düşündüm ;çünkü ben yaşadığım her anı ve yaşadıkları her anı kutsal bir törenmişcesine yad ederek hatta resimlerle belgeleyerek, ekmekle dibini kazıyarak yaşayan annelerdenim.

Ama şimdi onlar büyüdü. Zamana saygı duymak lazım.

Baktım otobüsteki müzik-oyun-film seçenekli minik ekranlara takılıyorlar ve pek bi önemli iş yapar havalarındalar. Bir süre onları ve yolu seyredip "gidebilmenin" mutluluğu ile oyalandım sonra onlara uydum.

Filmlere baktım,çok beni çeken bişi yok. Oyunlara baktım..sarmadı. Kitap okuyayım dedim..havamda değilim. Yeniden yola baktım.

Selin ve Nehir küçükken valizlerini hazırlardım. Otobüste üşümesinler diye  mor çiçekli kocaman bir örtüm vardı sırt çantamda hazır duran. İlk Kumla yolculuğunda karnımda,sonra kucağımda,sonra yanımda olan çocuklarımın benden ayrı kendi koltuklarında yanyana oturuşlarını ve benim onlara hem özlem hem takdirle bakışımı düşündüm. 

Başka birinin kölesi olma özgürlüğü öyle kolay anlaşılır bişi değil. Anneler bilir.

Yolları , yeşillikleri seyredip gözlerimin dinlenmesine ve hatırlamasına izin verdim.

Yeniden filmlere göz attım.



Araf diye bir filmi gözüme kestirdim. Hem yönetmen kadın diye hem de Özcan Deniz var diye. Onun ilginç seçimleri oluyor senaryolarda her zaman.

AQ ile başlayan filmi küfür sevmezliğim nedeni ile hemen kapatacakken  "dumanlı kentin puslu çocukları"  beni içine aldı.

Asla neşeli  bir film değil. Kırmızı  kamyon ve bulunduğu yerden kurtulma umudu ile kırmızı kamyonu bekleyen suskun kız Selvi Boylum Al Yazmalım'ı  düşündürdü bana. Feribota bindik, film kesildi . Çıktık martıları denizi rüzgarı  aldık, geleneksel köy ekmeğinden tost limonata sefamızı yaptık,saçlarımızın karmakarışık olmasına izin verip neşelendik ve kıyı görününce yeniden otobüse koşturduk.

Hemen filmi açtım.


Neslihan Atagül acaip hoşuma gitti. Gerçek hayattaki yüz ifadesini merak ettim. Filmi seçtiğime memnun olarak izlemeye devam ettim  ama Kumla'ya geldiğimizde film henüz bitmemişti.

Kumla'ya indik, çocuklar serildi ya da siteye arkadaşlarını bulmaya koşturdu ben perdeleri soküp hızla temizliğe başladım. gece yarısına kadar sürdü temizlik. Nevresimler, tabaklar, raflar, dolaplar, kilimler...her şey yeniden yıkandı ve temizlendi.

Sabah nerde yattığım bir yana dursun kim olduğumu bile hatırlamıyordum.

Ama zil çaldığında kalbimin sevinçle çarpmasına neden olacak kadar "bilmesem de yaşayacağım" kadar içime işlemişti sevinç.

Koştum kapıyı açtım ve annemin boynuna atladım.

Oooo benim yosun yeşili gözlü sultanımmış,tatlımmış,kokusu cennetimmişşşş
Ah babişim de gelmiş yüzyılların gelmiş geçmiş en yakışıklı babası, teni ilacım sesi -nefesi şükür sebebimmişşşş







Oy oy oy..ablamın oğulları,abimin kızı gelmiş;kanım kanına kavuştuğu içi coşkun akan dere misali  akmış kalbim ne yapacağını  şaşırmış.

Bağrıma bastım  mutluluğu.

4'ü  büyük 6 çocuk ve 3 yetişkin olunca hem yemek pişirmek  bir alem ; ne yapsanız bir öğünde gidiyor hem  sofralar inanılmaz neşeli .  Ev de öyle yayla gibi bir ev değil aslında ama gönlünüze sığdırdığınız herkesi eve de sığdırıyorsunuz kolaylıkla . Alışverişti yemekti  dipti köşeydi .. haftasonu geçiverdi.


Pazar  akşamı Selin ile ben döndük.
Ben otobüse biner binmez yeniden filmi açtım.


Eve geldiğimin ertesi günü de filmi bölünmeden yeniden izledim.

Öyküsünü anlatmayayım,zaten internette kolayca bulabileceğiniz bir bilgi bu  şayet bulmak isterseniz. Ben, oyuncuları,verdiği mesajı,anlatımını çok sevdim.

Azıcık ben vardım,benden bişiler vardı  o filmde ama neresinde bilmiyorum.

Temmuz ayında izne çıkma umudum var.

Beklentiler, umut,özlemek ve özlenmek hayatta eften püften sayılmayacak  lüksler.

Bugün çok güzel bir gün.
Her anına şükrolsun.


YönetmenYeşim Ustaoğlu
YapımcıYeşim Ustaoğlu
Serkan Çakarer
Catherine Dussart
Michael Weber
SenaristYeşim Ustaoğlu
OyuncularNeslihan Atagül
Barış Hacıhan
Özcan Deniz
MüzikBruno Tarriére
Görüntü yönetmeniMichael Hammon
DağıtıcıThe Match Factory
TürüDram
Yapım yılı2012
Çıkış tarih(ler)i21 Eylül 2012  Türkiye [1]
Süre124 dk.

17 yorum:

  1. Ne mutluluk hep birlikte kalabalık sofralar :)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Şükürler olsun Handan
      Vallahi şükürler olsun :-)

      Sil
  2. Allah ayırmasın Kadriye, ne güzel bir tablo. Yalnız kendini çok yıpratıyorsun biraz kendine izin ver, kendine tatil ver. :)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Beden yorgunluğu bu geçip gider be Müjde
      Gönlüm öyle şen ki :D )))

      Sevgiler(kocaman)

      Sil
  3. küçük yazlık evlere sığdırılan mutluluklar her daim büyük oluyor sevdiklerin olduğu bir ortam herkese huzur verir

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. ayyynen öyle Gülşah
      Gönül saraylarımız da minnacık evlerimiz de boş kalmasın hiç

      Sevgilerimle

      Sil
  4. Zaman geçtikçe garip duygular kaplıyor anneleri galiba.
    Bugün bir fotoğrafımıza baktım boyu omzuma varmış, inanamadım...
    Halbuki sürekli yamacımda...
    Her zaman gönül gözümü açık tutamıyorum galiba...

    O yazlık hikayeleri, anıları, dipdibe geçirilen günler ne şahanedir.
    Hep birlikte mutlu tatilleriniz olsun maim ♥

    YanıtlaSil
  5. Koşturmalar da güzel insanların sevdiklerinin yanında olmasından daha güzel olan bir şeyvarmı????????

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Şanslıyım ben Mualla Abla. Hayatımda güzel insanlar vardı zaten, sen gibi güzel insanlarla da güzelliklerin sayısı arttı.

      Sevgiler

      Sil
  6. Hep beraber mutlukocaman bir aile oldun filmide merak ettim:))

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Kelebek Etkisi, filmi (hele selvi boylum al yazmalım fanı isen) bir ara izlemeni öneririm sahiden.
      Kocaman ve güzel bir ailem var şükürler olsun, vallahi resimlerine bakmak bile beni mutlu ediyor :) ))
      Sevgilerrrr

      Sil
  7. Geniş aileliği çok severim ama bizde iki taraf da daha mini minicik. Allah'tan bolca kuzen falan var da aramıyorum.
    Yoksa ben de hala olmak istiyorum, bolca yeğenim olsun istiyorum, iki- üç tane de bende olsun istiyorum, abartıyor muyum :)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Buzlu Kalem, rahmetli Hacıannem çocuğun fazlası olmaz derdi. Ben 3 kızım sonra 2 oğlum sonra 1 kızım daha olsun isterdim hep ama sene 2016, primanın fiyatı almış yürümüş, bakıcılar kaşıkçı elması misali...Allah olanlara ömür versin demek en mantıklısı :D

      Mutlu olmanın yolu hayallerinden vazgeçmek değil biçimlendirmek galiba ;)

      Sevgiler

      Sil
  8. Anneler babalar candır. Ne güzel kaç yaşına gelirsek gelelim hep birilerinin biricik yavrusu olmaya devam edeceğiz. Kocaman kadın oldum, hala annemle babama şımarıklık yapıyorum. Büyümeyeceğim hem de hiç :)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Onların verdiği sorgusuz ve sonsuz şefkati kim verebiliyor Fatoş? Ben de 45 yaşındayım ama annemi görünce karnım aç babamı görünce param yok bana mısır alsanaaaaaaaaaa diyebiliyorum.

      Allah güzel ömürler versin, sevmeyi sevilmeyi onlardan öğrenmedik mi?

      Sevgiler

      Sil