Mavi Bilye

Mesleki eğitim seminerlerinden birinde, yine aynı şeyleri dinlemekten yılmış biri olarak oturuyordum.Değişiklik olsun diye bazen, ukalalık edeyim, çıkayım adamın lafını ben tamamlayayım istiyordum.

Mesleğim Tanıtım ve Halkla İlişkiler Uzmanı. İş yeri belli. Alan belli..e ama senelerdir aynı konuda seminer verecek adam çağırılmaz ki. Biraz da farklı destekler, farklı bakış açıları,farklı bilgilerle tamamlanmak lazım di mi?

Neyse, kadere isyan yaşlarım geçmiş, "he he" diyerek bildiğimi okuma yaşlarındaydım. Seminerde arkalarda bir koltuk buldum,bacak bacak üstüne attım ve heybemden kitabımı çıkarttım. Kitabımla haşır neşir olacağım en az bir saatin keyfine yoğunlaştım.

Arada bir gülüşmelerin neden olduğu kulak kabartmalarım haricinde farkında bile değildim bir seminerde olduğumu. 

Öyle okuyorum ben;bu dünyadan kopuk, kitabın içinde yaşayarak.

Sonra sessizlik kulağımı tırmaladı. Salonda alışkın olmadığım bir suskunluk vardı.Toparlanarak diğeldim. Konuşmacı didaktiklikten uzak tonlama ile bir şey anlatıyordu.

Off nasılsa biliyorumdur ön yargısına yenik düşmediğim için şükrettiğim anlardan biri o işte. Anlattığı şey, ömür boyu hayata ve olaylara bakış açımı değiştirdi ; çünkü haklı olduğunu biliyordum ve ona inandım.

Anlattığı şey, yarınlarda vazgeçmeyişimdi, umudun matematiksel tanımıydı.

"Her şeyi bildiğinizi düşünebilirsiniz,en basit sorularda en büyük yanılgılar gizlidir aslında" diyordu hoca."Şimdi size bir soru soracağım."

-Bir torbada bilyeler var.20 tane. 3 beyaz,3 siyah,5 pembe,4 yeşil,2 sarı,2 turuncu,1 mavi. Elinizi daldırıyorsunuz ve çekiyorsunuz. Maviyi bulma ihtimaliniz nedir.

Salonda mırıltılar yükseldi ve bir saniye önce bir saniye sonrasında aynı cevabı yüksek sesle söyleyenlerin sesi ortamı doldurdu:

- yirmide bir hocam

-yüzde on hocam

-hiç şansınız yok hocam

Hoca, tebessümü sakin salona bakıyordu.

-Bilemediniz..dedi. Şansım %50

-Nasıl yaaa diye isyankar sesler yükseldi.

Hoca yine gülümsüyordu

-O bilye ya mavidir , ya değildir. Şansınız her zaman %50 'dir. şansınızı zihninizde azaltan, umutsuzluğu yaratan her zaman sadece sizsiniz.

Ne elimi torbaya daldırmaktan korkarım, ne ya olmazsalar dert olur gönlüme.

Ne zaman umutsuzluğa kapılacak olsam, mavi bilyenin sıcaklığı vurur elime

Ölüm Post-İt Misali Hayatlarımızda

Veli seminerinde sıkıntıyla sağa sola bakınırken fark ettim..el ele tutuşmuş birbirlerine gülümsüyorlardı. Etrafa mı öyle görünüyorlar acaba diye düşünüp bi daha baktım...yok, kenetliydi parmaklar, gözlerinin içi gülüyor ve sık sık birbirlerine bakıyorlardı. İçimi çektim, flört günlerini hatırladım ve sonra gözlerim ve aklım tekrar sahnede anlatılanlarla o gün yapacaklarım/yetiştirmem gerekenler arasında bölündü.

Ama genel tabloda o kadar aklıma yer etmiş ki o birkaç saniyede bulduğum huzur ve neşe, utanmazca saklı bahçelerinde gezindi gözlerim ne zaman aynı ortamda olsak. Elleri hep kenetli, gözleri hep kalabalıktan muaf birbirlerine ait. Bir muhabbetimiz olmadığı için yanlarına gittiğim yoktu, diğer tüm velileri izlediğim gibi uzaktan izlediğim ama görmekten hoşnut olduğum bir aileydi.

Kızımın mezuniyet gününde okuldan telefon gelip bir öğrencinin babasını kaybetmesi nedeni ile mezuniyet gününü iptal ettiklerini söylediklerinde babasını kaybeden öğrencinin adını 3 kere tekrar ettirdim..inanmak güç, hayat bu diye geçiştirmek imkansızdı.

Hastaymış meğer...aldırmamış, "hadi yaşayalım" modunda gülümsemiş her gelen güne ve hüzünle bakmış her giden günün ardından. Sevgi seli olmuş ardından tüm kelimeler, onu yolculayan ardından ailesine koşan herkes şaşkın ve üzgün..Bugün baş sağlığına gideceğim. Evlerine ilk kez gideceğim. Telefon görüşmesi benim için zaten zordu. Onca sene merhaba'dan başka bir şey söylemediğim bir hanımı arayıp baş sağlığı dilemem gerektiğinde ne diyeceğimi bilmiyordum. Aklımda sağlam 1-2 cümle tuttum her ihtimale karşı söz tıkanırsa söyleyeceğim. Oysa o, o kadar doğal o kadar içten yaşıyordu ki acısını, kalıp cümleler ya da bunca sene bir merhabayı zor aldık düşüncelerinden uzak göz yaşlarına boğuldu telefonda. "O kadar çok sevmiştik ki birbirimizi Kadriye Hanım" diyen sesinden sonrasını duymadım. Acı, hak etmediğim kadar dostça beni de kabullenmişti. Yanına gidip elini bir kez tutmak ve gözlerinin içine bakmaktan başka bir dileğim yoktu.

Tüm asosyalliğimi arka cebime koydum ve bir veli seminerimde sevginin saygısının kazanan o çiftin evine gitmek ve boşvermekle esirgediğim her selamın azabını çekmek için yola koyuldum. 

Biliyorum,o rutin işleyişin içerisinde olması gerekenleri yerine getirirken gönlüm fısıldayacak "ben görmüştüm sevginizi, ölüm ayırmaz ki sizi "