Temizlikçi-1

Eşim askere gittiğinde özgürlüğümü ilan ettim.

O döneme ait en sevdiğim anılar , sabah evden çıkıp bir gazete bir kalem bir kitap ile Kadıköy sahiline yürüyerek gidişim ve eskiden orada olan çay bahçelerinde kahvaltı edişime aittir.

Deniz,müzik,salaş masalar,kitap,çay ve zamanın tamamının size ait oluşu.

Bir insan başka ne ister ki bu ölümlü dünyada.

Gözümün kimseye değmemesine özen göstererek dünyada kalan diğer tüm insanları yok varsayar (asosyalim bennn) canımın istediği o uzun vakit bitene kadar çay içip kitap okuyup arada gazeteden bulmacalar çözüp sonsuz maviliğe bakardım.

Sonra ağır adımlarla eve döner ve kitap okumaya devam ederdim.

Şükürler olsun, cep telefonu yoktu çok fena özgürdük o zamanlar.

Ne bir demlik çay demledim, ne bir tabak yemek pişirdim. Hayat yaşamak içindi sadece ve ben yemek-uyumak gibi zaman çalan şeylerden kendimi muaf tutuyordum büyük bir keyifle. Normalde zaman ayırmayı sevmediğim eylemler bunlar. Karnım acıkınca ve buna dayanamadığımda bedenimin bozuk bir makine gibi olduğunu düşünürüm hep üzülerek.

Sonra Özer'in geri dönüş tarihi yaklaştı ve ben  uzun zaman üstüne ilk defa dönüp eve baktım. 

Daha çok bir barınaktı benim için.Yuva değil, ev değil.. 

Bakkaldan mı aldım telefonunu hatırlamıyorum, üst sokaktan bir yerden bir temizlikçi çağırdım. Temizlikçilere ait tek hatırladığım bir gün evvel aklımın almadığı  şekilde annemin temizliğe başladığı ve kadına yemekler pişirdiği idi. Bir de bi sürü bez çıkardı ortaya. Hımmm bi de temizlik malzemeleri.

Patates yemeği yaptım, Özer'in atletleri mükemmel temizlik bezlerini oluşturdu ama eve dokunmadım. Temizliği ben yapacaksam ona niye para veriyordum ki? 

Kadının eve girişini hatırlıyorum. Solan tebessümü ve büyüyen gözbebekleri ile bir süre kapıda kalakaldı öyle. İzin istemeyi atlayarak dehşete dönüşen endişesi ile evi gezdi.

-Patates yemeği yaptım size..dedim

Küçümseyen bir bakış attı yüzüme

-En kolayı diye herkes onu yapar, hiç sevmem

Şeytan boynuzlarım çıktı  tepemde derhal

-Sevmiyorsan yemezsin, yiyenini buluruz

Terslemekle gülmek arası bakındı. Sonra suratı asıldı yeniden.

-Telefonun var mı?

-Var

Gösterdim, gitti bir  kaç numara çevirdi.

-Gülsüüüm... He benim he..Bana bak, ablanı   filancayı falancayı onu bunu da al, kimi bulursan al gel çabuk. Hepimiz toplaşsak ancak temizleriz burayı  (Göz ucu ile bana baktı) Bok götürüyo burayı  çabuk gelin.

Şeytan boynuzlarım sivrildi ama kadını sevmiştim nedendir bilinmez. Utanmamı bekler bir hali vardı, gittim kitabımı aldım mutfağa yöneldim.

-Sen salonu toplamaya başla..dedi hafif buyurgan

-Parayı bölüşüyor muyuz ki işi bölüşelim ..dedim sakınmasız

Ciddi sinirlendi.

-Ben gidip patates yiyeyim, gelenler de sevmez mevmez ziyan olmasın ..dedim ukala ukala

-Seveni var da burada pişeni yemezler ..diye yapıştırdı cevabı

Tam ne yemeleri gerektiği konusunda içimden geçen yaratıcı önerileri  paylaşacaktım kendimi tuttum. Daha sabahtı, ertesi gün Özer geliyordu ve evet asker dönüşü barınağıma değil yuvasına adım atmalıydı.

6 kadın  bir bütün gün çalıştılar. Başta sordukları "bunu atayım mı" sorusunu artık duymaz oldumsa da kapının  önünde atılacaklar yığını henüz öğlen olmasına rağmen şimdiden minik bir dağa dönüşmüş vaziyetteydi

Patatesi kimse yemedi.

Hava kararmaya yüz tuttuğunda evim pırıl pırıl, derli toplu,huzur içinde ışıldıyordu. Ben her ayrıntıya neşeyle göz gezdirirken konuşmaya mecali kalmamış kadına normalde ödenecek tutarın 2.5 katını uzattım. 

Samimiyetle ve dostça "elinize sağlık, her şey harika görünüyor " dedim.

Yüzüme baktı "bir daha beni çağırma, sokağından geçmem yemin ediyorum" dedi.

Şeytan boynuzlarım  battıkları yerden geri fırladı.

"Elin iyi işliyor ama çene elinden çok işliyor, çağırmam " dedim.

Yine güldü o anlamadığım    keyifle dolu ifadeyi takınıp.

Sanırım bi şekilde komik bulmuştu beni.

Çöpleri de ellerine tutuşturdum, gittiler.

Ertesi gün Özer eve geldiğinde gün parlak, ev ışık dolu idi. 

Kalplerde huzur ile evliliğimizde ve hayatımızda yepyeni , güzel bir dönem başlamıştı bizler için.

Blog Yazmaya Nasıl Başladım ? - Mim

Efendiiiiim,

Gelelim birikmiş Mim'lerimize

Ki ben topaç çevirmek kadar,misket oynamak kadar,uçurtma uçurmak kadar sevdim Mim'leri gerçekleştirmeyi.

Üstelik şu karne döneminde vs çok uzak kaldım buralardan, elim klavyeden kalksın istediğim yok.

Benim tatlı Cam Misket'im,satırlarında narinim Mim'lemiş beni bu sefer.

Mevzuu derin aslında: Blog Yazmaya Nasıl Başladım ? 

HOMO HOMINI LUPUS ..insan insanın kurdudur der söz bilirsiniz.

Bana beni bilen kurt lazımdı..

Resimlerim, yaşantımın detayları kandırmasın sizi. Alabildiğine asosyal biriyim ben. 

En sevdiğim roman kahramanlarındandır Robinson Cruose ..bir adada kimseyle konuşmak zorunda kalmadan yaşamak. Cuma'nın romana katıldığı yerde okumayı bıraktım neredeyse..o kadar bir sinir olmuştum yaşantıya birinin girmesine.

Gözü kör olanın kulağı keskin olur.

Sol kolu olmayanın sağ kolu acaip kuvvetlidir.

Bir yanınız kör ise , telafi edecek yan kuvvetlenir.

Benim gibi asosyal ve konuşma özürlü ama duyguları 50 metre yüksekten yere düşüp saçılmış boya kutularından fışkırmış boyalar kadar renkli, özgün ve özgür bir kadının çıkış yolunun yazmak olması da son derece normal bu durumda.

Günlük hayatta kimseyle göz göze gelmeyeyim diye başını kaldırmaktan aciz bendeniz, ömrümün miladı Selin doğduğunda internette bir siteye üye oldum aynı koşullardaki annelerle iletişim kurabilmek ve sorulara cevap bulabilmek adına.Sorular cevap buldu, orada tanıdığım bir çok kadın da yaraya merhem-ömre bereket dostum oldu.Birbirimizin yüzünü görmek mi gerekir birbirimizin hayatlarına dokunabilmek için?

Hayır...gönül dostluğu bambaşka bir şey.

3 arkadaşınız olsun,can olsun dost olsun.

Tastamam 15 senedir bağımız, iletişimimiz hiç kopmadı.Her gün bir lif daha eklediğimiz kopmaz bir halat ile bağlandık birbirimize.Kardeşiz dostuz arkadaşız ve daha bir çok şeyiz birbirimiz için. Birbirimizden haber almadığımız, iletişimi sürdürmediğimiz tek bir gün bile yok.Bu harika bir şey.

ha niye anlatıyorum bunu. İşte o gruptan çok değerli sevgili biricik canım arkadaşlarım bana sen blog kur dediler. Sözleri narin,gönlü derin,kıymeti paha biçilmez ben ou çok severim Gonca da bunu yineleyince ben bir deneyeyim dedim.

Öyle başladı blog yazarlığım. 

Sonra sıcacık bir mesaj yolladı yazıların birine Havva isimli gizemli ve sevecen hanım. 3-5 yazar giderim dediğim blog dünyasını ve buradaki güzel insanları keşfe daldım.Sizleri tanıdım ya..vallahi iyi ki gitmedim kaldım.

Mai'nin bin tonu daha varmış,seyre daldım.

Efenim ben bu mim'i Oytunla Hayat bloğunun tatlı mı tatlı sahibesine veee gözünü budaktan esirgemeyen sevgili Bücürük ve Ben'e ithaf ediyorum . Olur di mi?

Olur olur :-))

Ölüm Post-İt Misali Hayatlarımızda

Veli seminerinde sıkıntıyla sağa sola bakınırken fark ettim..el ele tutuşmuş birbirlerine gülümsüyorlardı. Etrafa mı öyle görünüyorlar acaba diye düşünüp bi daha baktım...yok, kenetliydi parmaklar, gözlerinin içi gülüyor ve sık sık birbirlerine bakıyorlardı. İçimi çektim, flört günlerini hatırladım ve sonra gözlerim ve aklım tekrar sahnede anlatılanlarla o gün yapacaklarım/yetiştirmem gerekenler arasında bölündü.

Ama genel tabloda o kadar aklıma yer etmiş ki o birkaç saniyede bulduğum huzur ve neşe, utanmazca saklı bahçelerinde gezindi gözlerim ne zaman aynı ortamda olsak. Elleri hep kenetli, gözleri hep kalabalıktan muaf birbirlerine ait. Bir muhabbetimiz olmadığı için yanlarına gittiğim yoktu, diğer tüm velileri izlediğim gibi uzaktan izlediğim ama görmekten hoşnut olduğum bir aileydi.

Kızımın mezuniyet gününde okuldan telefon gelip bir öğrencinin babasını kaybetmesi nedeni ile mezuniyet gününü iptal ettiklerini söylediklerinde babasını kaybeden öğrencinin adını 3 kere tekrar ettirdim..inanmak güç, hayat bu diye geçiştirmek imkansızdı.

Hastaymış meğer...aldırmamış, "hadi yaşayalım" modunda gülümsemiş her gelen güne ve hüzünle bakmış her giden günün ardından. Sevgi seli olmuş ardından tüm kelimeler, onu yolculayan ardından ailesine koşan herkes şaşkın ve üzgün..Bugün baş sağlığına gideceğim. Evlerine ilk kez gideceğim. Telefon görüşmesi benim için zaten zordu. Onca sene merhaba'dan başka bir şey söylemediğim bir hanımı arayıp baş sağlığı dilemem gerektiğinde ne diyeceğimi bilmiyordum. Aklımda sağlam 1-2 cümle tuttum her ihtimale karşı söz tıkanırsa söyleyeceğim. Oysa o, o kadar doğal o kadar içten yaşıyordu ki acısını, kalıp cümleler ya da bunca sene bir merhabayı zor aldık düşüncelerinden uzak göz yaşlarına boğuldu telefonda. "O kadar çok sevmiştik ki birbirimizi Kadriye Hanım" diyen sesinden sonrasını duymadım. Acı, hak etmediğim kadar dostça beni de kabullenmişti. Yanına gidip elini bir kez tutmak ve gözlerinin içine bakmaktan başka bir dileğim yoktu.

Tüm asosyalliğimi arka cebime koydum ve bir veli seminerimde sevginin saygısının kazanan o çiftin evine gitmek ve boşvermekle esirgediğim her selamın azabını çekmek için yola koyuldum. 

Biliyorum,o rutin işleyişin içerisinde olması gerekenleri yerine getirirken gönlüm fısıldayacak "ben görmüştüm sevginizi, ölüm ayırmaz ki sizi "