Çınar

Garip bir inanış-yönleniş de olsa içimde sızladı durdu sözleri. "Birini çok seversek onun ömrü uzar" demişti.

Bu sabah resimlerine baktım doya doya ama yine doyamadan.

Bir değil binlerce ömürlük sevdim onu bir kez daha resimlerine bakıp.

Yokluğu... ki  değil bunu dile getirme, bir anlık düşünmeye dayanmıyor yüreğim ; yokluğunda yok olurum, hayatım cehennemin ve gayya kuyusunun ta kendisi olur.

"Çift sayılı seneleri sevmiyorum" demişti birini çok seversek ömrü uzar diye söyleyen.

2016 hastalıklarla geçiyor , yakınlarımdan uzaklarımdan hep hastalık haberi alıyorum ortalığı yangın yerine çevirmese de dumanı tüten.

O'nun hastalık haberleri ise yüreğime tarifsiz korkular salıyor. Sesinde benden gizlemeye çalıştığı endişe ve sıkkınlık ile her sabah sürdürüyoruz sohbetlerimizi. 

-hava nasıl orada

-iyi baba...bahar gibi.Sen ne yapıyorsun?

-Balığa çıktım,az mezgit vuruyor

"Mavide ve güvende" diyorum kendime elimden geldiğince. İşe yetişme telaşıyla koştururken gözüme dolan yaşları savuşturmaya uğraşıyorum. Korkuya ve hüzne yenik düşmek yok. Olumlu düşünüp olumlu üreteceksin.

Sevgimiz onu korur.

Seneler evvel hasta olduğunu öğrendiğim zaman "beni bırakıp gitme sakın" demiştim ilk tepki olarak. Sarıldı, sert elleri ile yumuşacık okşadı saçlarımı.

Yalnız senin yanında bulduğum mutluluğu almasın Allah benden.

Bin kere dünyaya gelsem yine sen ol benim babam

Babam....

Rüzgâr

Bir hedef koy kendine ve ona inan..hayalinin gerçeğine dönüşmesi için ilk ve en önemli adım bu.

Simyacı ile başlayan furyada beni kendine inandıran ve gerçekliğini tartışmasız biçimde kabul ettiğim en önemli anlayıştı belki de bu.

Şimdi kabusumun bittiği, yokuş yukarı tırmanıp güneşin doğuşunu aynı hizada izleyebileceğim bu dağın tepesine varıp nefes aldığım ve gözümü önümde belirsizlikleriyle cazip geniş ufka diktiğim bu anda kocaman bir nefes alıyor olmam gerekmez miydi?

Gerekirdi.

O zaman neden aldığım nefesin içime dar gelişi, nedir bu yüreğimde ağrısını görmezden geldiğim boşluk!

Olmak zorunda olduğum Kadriye olan Kadriye'ye bi sağ bi sol kroşe geçirmiş tahta oturmuş. Olmak istediğim ile olan Kadriye, hatta olması gereken Kadriye olmak zorunda olduğum Kadriye'yle kavga halinde. Hüküm sürenin bakışı donuk,gülüşü yalan.Yine de severim onu,korumaktır geride kalanı amacı bilirim..

Olması gereken Kadriye sağlam bi çimdik atıyor bu aşamada. Silkinmeye çalışıyorum. Olmak orunda olduğum kadriye dimdik bakıyor gözlerimin içine. Taviz veresi yok, riske giresi yok, benim en sevdiğim duyguların naif yumuşaklığından muaf..bana göre sevimsiz. Bi de şu, gülüşümü çalması yok mu. en çok ona sinir oluyorum. Olmak istediğim Kadriye tüm melodilerin en güzelleri ile çınlamaya hazırken bu soğuk duygusuz hesapçı Kadriye'ye kalmak var ya..ölüm ölüm. Uyuz!

Hayallerimi koyduğum  hazine sandığım ise alabildiğine boş. Ben farkındayım uçurumun kenarında çiftetelli oynadığımı, ben biliyorum bir ayağım boşlukta gözlerimi kapadığımı  ama bir şeyler yapacak gücü toplamak bazen öyle güç ki. Koşabiliyorsunuz ama hayal kuramıyorsunuz..berbat bi bitiklik bu.

Nedir diye bakındım hayatıma sabah. Araçlar ve amaçların yer değiştirdiğini gördüm. O yüzden boş peronda giden trenin ardından bakarcasına çaresiz ürkek kalışın  yol ağızlarında.

Babam tüttü burnumda tüm bu karmaşanın içerisinde. Anladım ve gördüm ki bir kez daha, onun kokusuna sesine , başımı okşayan sert elinin şefkatine muhtacım yaşım kaç mevkim ne olursa olsun. Çocukluk anılarım üşüştü başıma. Hep o araba kullanırken ve ben yanındaki koltukta otururken. Cılız bacaklarımı koltuktan keyifle sallandırırken onun o emsalsiz yakışıklı yüzünün her çizgisine hayran baktığım ve annem, kardeşlerim olmadan bana kalışının keyfini çıkarttığım o anlar. Sert yüz hatları ile tezat, dudağının kenarında  bize bakarken hep var olan o sevecen tebessümün güneşten bile parlak ışığı.

Karadenizin yeşilinde saklı, maisinde gizli kalmış anılarda kalmak üzere olan sıcak gülüşler...

Hayal kurmak mı?

Çocukluğuma dönmem ve babamın neşeli bir türkü mırıldanan sesi ile dolan wolswagende kendimi buluvermem mümkün mü?

Eve döndüğümüzde onun için topladığım çiçekleri görünce annemin yosun yeşili gözlerindeki ışıkların pırıltısının artması ile içime gurur dolduğu o günlere dönebilmem.

Sorgulanmadan sevmek ve sevilmek mi aradığım.

44 yaşındaysan ve  İstanbul denilen keşmekeşte yaşıyorsan, mai nerde yeşil nerde derse gönül.. hayat çok zor.

Geveze'yi biliyorsunuz artık, şu sabah uyandığımda içimde şarkı söyler bulduğum ve tüm gün arka planda vır vır hayata eşlik eden Geveze. Volkan Konak doldurdu her yeri bu sabah....

Yelken olup dünyanın tüm rüzgârlarını içinize almak isterken dümene yapışıp kalmak zorunda olmak...işte bütün mesele bu.

Kibritçi Kız, En Sevmediğim Masaldı Her Zaman

Merhaba,

Bi de özür dilerim..

Gülümseyerek yazıyorum şimdi ,ne zamandır görmediğim sevdiğim insanlara kavuşmuş olmanın hazzı ile.

Kaç kere açtımsa bloğu seyrettim klavyeyi sahilde oturup denizi seyreder gibi.

Sizinle olmayı özledim, size anlatmayı sizi dinlemeyi özledim ama sanırım gecenin en koyusunda,şafağın hemen berisindeyim.

Somut sorunların soyut söylemlerle derman bulmadığı demdeyim.

Otomatik pilotta uçuyorum. Her şey yolunda. Kızlarım gezilere gittiler:Selin'i okul yolladı 10 gün Kanarya Adaları'na gitti, Nehir Ihlara Vadisi'ne gitti (orada kaybolmayı becerdi) sonra gözyaşlarını tutamadığı Anıtkabir'e gitti geldi.Son sınav haftası başladı.12'sinde Selin'in okulunda mezuniyet balosu var.Selin Mezun olmuyor ama okulun ilk mezuniyet balosu ve katılmak istiyor. Benim de gitmem gerekiyor...ama gece elbisem yok, bulmam gerekiyor :-p ve o gün Nehir'in Cambridge sınavı var benim götürmem gerekiyor filan falan .....falan filan.

Babam kaza geçirdi..zaten o yetti benim  tüm akışı otomatik pilota teslimime.Uyudum kaç günlerce kimi gözüm kapalı kimi gözüm açık.

Her şey yolunda : bir yudum suyum kalmadı ama çölde koşturmaya ve bir vaha bulana kadar durmamaya and içmişim gibi bir haldeyim işte

Sevmiyorum bu haldeyken kelimeleri özgür bırakamayışımı, anlatmayışımı, kendimin bile aşamadığı duvarları set çekip "asıl ben içerideyken", "olması gereken ben"in tüm diğer "ben"ler adına herkes için her şey yolunda olan bir dünyada var olmasını.

Merak edilmeyi ,zor bulunan bir lüks olarak görüp arsız veletler gibi seviyorum. 

Gelmek istesem de ..bazen gelemiyorum.

Anlatacağım..uzun uzun.E kadın bi sus dedirtene kadar hatta :)

Meraklanıp "neredesin" diye soran tüm gönül dostlarına okyanuslar dolusu mai mai teşekkür ediyorum.

Ne isterdim biliyor musunuz?

Hani herkesin iyiliğini, sağlığını, memleketimin kurtuluşunu istemekten başka.

Endişe etmeden , gönül teli titremeden şu en sevdiklerimden olan müziği dinleyebilmek...Pek darlandım bugünlerde gerçekten.

Abidin..Gel Buraya!

Bugün, annemle babamın 50. evlilik yıldönümü.

Annemi aradım tebrik için, bir iş yerinde olsan plaket alırdın, bu müessesenin başı sensin dedim..güldü.

50 yılı aynı kişiyle geçirmek..uysa da uymasa da yaşamak.Nasıl bişi acaba diye düşünmeden edemiyorum. Aşk, gençlik yıllarıın tutkusu ile ilk yıllar alev rengi iken,hayaller henüz örselenmemişliği ile mavi yumuşak dalgalarla sahillerine vururken......annem ve babam.

Babam annemin ilk aşkı.Annem boğa burcu,öyle yarım yamalak sevebilenlerden -ucundan kıyısından öfkelenebilenlerden değil.Her şeyi XXXL yaşayan bir kadın . Duygu insanı, atak,cesur,nazik,sosyal,maneviyatı kuvvetli..sarışın yeşil gözlü.

Babam oldukça esmer.Düşünce insanı.Hayatta her şeyi ölçülüdür onun,aşırıya kaçtığı bir şey bilmem.Öyle güzel sever ki insanı,güvende hissedersiniz,emin olursunuz.Tüm fırtınaları dışarıda tutabilen müthiş bir dalgakırandır o.





















1+1=17 ; 50 yılın sonucu. 

Annem+babam=ablam+abim+ben+eniştem+yengem+eşim+7 torun.

Mutluluğun resmini çizedur sen Abidin..Ben başarı nedir,mutluluk nedir diye şapkamı önüme alıp bir daha düşüneceğim.