Özlem-Minnet-Sevgi-Şükran-Özlem-Saygı-Sevgi ile..

Efendiler!

Yarın Cumhuriyeti ilan edeceğiz!

Gazi Mustafa Kemal Atatürk...

Let There Be Carnage - Venom: Zehirli Öfke 2

7 Kasım Pazar çalışıyordum.

Pazar günleri işe gelmeyi ayrı severim ben. İş yerinde bulunmak huzur verir bana. Tedavisi var mı bilmiyorum ama böyleyim işte :-)

İçimde taaa lise yıllarında kaldığını sandığım bir "ilk buluşma" heyecanı. Kalbim hadsiz taşikardilerle debelenmekte. 

Çocuk tiyatronun biri bitti öteki başladı.

Randevuya az kaldı...zaman geçmiyor derken iş de bitti ve ben iş yerimden çıkıp Natilius'a doğru yürümeye koyuldum. Yüzümde engel olamadığım mutlu bir sırıtma. Tebessüm kesmiyor ...aylardır hasretim bu yoldaki o telaşlı adımların varacağı yere.

Klasiğimden mahrum kalmayayım dedim,  1 litrelik su ile çubuk krakerimi aldım.

Sonra Cinemaximum yazan kapıdan girdim.

Abartısız..gözlerim doldu.

Sinema; seni çok özlemişimmmm...kapılarına sarılıp öpeceğim..koltuklarına yüz süreceğim...o haldeyim.

Kapılar açılır açılmaz 5 no'lu salondan içeri attım kendimi. Özlemle ortamı inceleyip gelenlere bakmaya koyuldum.

Ölümcül virüs dahi aşka yenik ...en arka sıraya doğru ilerleyen çiftlerin "ne kadar yakınımızda birileri var" sorgusuyla bakan gözlerine sevecen bir aşinalıkla baktım.

Sonra sihir başladı...perde açıldı ve reklam reklam üstüne  izlemeye koyuldum. Ağlicam..onları da çok özlemişim yemin ediyorum 1 saat verseler seyrederim.

Reklamlar değişmiş..eskiden detarjan, kıyafet ya da seyahatler ile ilgil reklamlar varken şimdi coin reklamları yağmur gibi. Değişen dünya beni endişelendiriyor. Değişime karşı değilim ama değişimin yönü hoşuma gitmiyor. Duygu ve 5 duyuya yönelik her şey sakin sessiz ortadan kaldırılıyor gibi. İnsan ve insanlık "lüzumsuz" hale geliyor sanki. Hoşnutsuzum.

Reklamlar bitince sevgili saçma sapan Venöm ekranda belirdi.Bildiğim, hatırladığım, endişelendiğim, unutmamam gereken her şeyi ve çocuklarım haricinde herkesi zihnimden silip  tamamı ile perdeye bütünlendim.

Sinema başladı!

Venom: Let There Be Carnage - Venom: Zehirli Öfke 2

Oyuncular: Tom Hardy, Woody Harrelson, Michelle Williams

Venom'da özlediğim her şey vardı var olmasına ve izlerken beni sıkça güldürdü de..ama eksik bir şey vardı adını koyamadığım. Hani  "Bayan Kahkaha" adını koydukları bayanların  her şeye anormal kahkaha atmaları gibi. Onaylanmış güzel kahkaha e ama da başka bişi ya da doğru yerde mi acaba..diye sorgulatan. Venom ile simniyotik bağı olan gazeteci arasındaki ilişki "bayat ve sıkıcı" formatta ısrarla vurgulanmıştı. temponun yükselmesi gereken yerde  evde çekilen bir sitcom standartında sıkıcılık süregeldi..filan.

Woody Harrelson filme nefis bir renk katmış. Oyunculuğunu ve yamuk ağzı ile gülümsemesini sevdiğim için onu beyazperdede görünce aleni bi neşelendim. Filmi yükselttiği tartışılmaz.

Arada iter istemez attığım kahkahalar mevcut. Film eğlenceli bir film, bir öncekinin üstüne çok bir şey koymamış ama aşağı düşürdüğü de söylenemez. Yeni karakterler, kostümler,yeni savaş : iyi ve kötü arasında ve iyinin ilk kez korkup tereddüt ettiği ama kararlılık ve sevgiyle(eh biraz da şans ile) üstesinden gelip size zaferin  neşesini tattırdığı..

Afganlı kadınlar spagetti yerken çok üzülür ama bir de gülerdim. Peçenin altına çatal sokup spagetti mi yenir diye. Yahu insan hakikatten ayıpladığını yapmadan ölmüyor. Maskenin altından çubuk kraker yedim  kendime güle güle  ..resmen.

Filmlerin geleceği planladığını , toplumu hazırladığını ve aslında  geniş önemli mesaj içerdiğini söylemiştim. Paralel evren vurgusu yine ve kuvvetle vardı. Bu beni  düşündürüyor. Çok kapalı  kalıplar içinde kaldık. Beynim-düşüncelerim kanat açsın istiyorum..çok uzun süredir..yaklaşık 20 yıldır yağmurda ıslanan güvercin gibi kanatlarıiçe çekik savunmada kaldılar yazık.

şimdi kanat açma ve özgürce ışığa uçma zamanı...

ay neşelendim bak yine yazarken ehi :-)

Film bittiğinde salonun yarısı çıktı jenerik başladığı için.
Her zaman iyi bir Marvel izleyicisi olmak hoşuma gidiyor.
Kalan yarının içinde olmak
Filmin asıl mesajının ve keyifli kısmının jenerik sonrası geleceğini bilen azınlıkta olmak.

Onu da izledik.

Sonra  "yeniden gelicemmmmmmmmmm" diye içim çığlık feveran "gelecek program " afişlerine baktım.

Yine yazacammmmmmmmm :-)))))))

Mai'ye Özlem

 

Ben geri zekalıyım.

Geçmiş yazılarıma bakıp  ağlayan bi ben :-)

İşsiz kaldığım zamanki yazılarıma bakıyorum..o günlerde nasıl zormuş hayat benim için ama ben yine de nasıl dört elle sarılmışım yaşamaya.

Blog yazmanın ve buradaki dost insanların  satırlarının ne kadar destek olduğunu, nasıl da kocaman kuleler inşaa edip  beni koruduğunu şimdi çok daha net görebiliyorum.

Sevgili Blog Dünyasının artık burada olmayan- hala burada olan tüm insanları : benim beni kaybetmememe yardımcı olduğunuz için hepinize müteşekkirim.

Kaç günlerdir iki satır yazıp  dönüş yapmaya çalışıyorum ama ülke gündeminin yansımaları hayatı alt üst ettiği için normalde bir kere ve beş dakikada yapacağınız işi 10 kere ve 5 'er saatte yapıyorsunuz.

Olsun..şikayet mi ettim sanki? Daha çok şey yapmak isterdim ama zaman  ve koşullar bu kadarına müsaade ediyor ne yapalım.

Nehir üniversite sınavı senesinde ve hala odak yok.

Selin Erasmus ile İspanya'ya gitti  ve çok mutlu.

Özer anneciğii uzun zamandır hasta olduğu için endişe ile Eskişehir'e gitti ve üzgün.

Ben hala bulutları  seyredip  her sabah gördüğü ağaçları  her sabah eksilmeyen bir özlemle selamlayan , gerçek dünyanın kirinden bıkmış gizemlerine ve sürprizlerine doymamış bir şaşkın. Şıkır şıkır giyinip  az daha yürüsem şu  gökyüzünün altında diye kulaklarında klasik müzik deryası yürüyüp duran bi tip...

amaaan ne bileyim..bi sürü şey oldu anlatsam  sabaha kadar yazmam lazım.

Dur bakalım döndüm inşallah diyeyim de bir...

Hamdım...Yandım

 Özün neyse sözün de o oluyor. Bir çok şey değişiyor ama senin için aslolan kâh  örtülerin altında kâh özlemlerin altında aklı kalıp zamanı gelince tekrar seni sarıyor.

16 sene Trabzon'da 33 sene İstanbul'da yaşadım.

16 yaşında ayrıldığım Trabzon da o Trabzon kalmadı, ben de aynı Kadriye kalmadım haliyle. Okudum,yurtta kaldım,kurumsal firmalarda,yabancı firmalarda,büyük kurumlarda çalıştım. Dost edindim, kazık yedim,aşık oldum,evlendim,anne oldum.Değiştim de değiştim.

Olmaz dediğim oldu.

Gitmez dediğim gitti.

Kalmaz dediğim kaldı.

Hamdım,piştim,yandım.

Daha da devam ediyor.

Günün ve normların gerektirdiği şekilde hayalleri hedefleri biçimlendirirken "öz" beklemediğiniz yerlerde karşınıza dikiliyor.

2 sene kadar önceydi. Dünya tatlısı 2 şabalak şebelek 1 hanım iş arkadaşımla Nişantaşı'nda akşam takılmıştık bir yerlere. Hoş mekanlar,hoş ortamlar ve hoş insanlardı.Lüzumlu olan şekilde giyinmiş, lüzumlu olan şekilde olağan akışında sohbet ediyorduk. Sonra nereden geldiyse konu "Maçka'da bir evim olsun çok isterdim ayyy" dedi şabalak şebelek olan. Gözlerim parladı. "Ben de çok isterdim. Şunca yorgun koşturmacadan sonra ne yi gelirdi öyle eşsiz bir ortamda yaşamak" dedim. Genelde aynı fikirde olmadığımız için hem o bana hem ben ona hem de diğerleri ikimize baktı şaşkın ve tebessümle. O, dubleks olsun  şu olsun bu olsun diye  hayali genişletmeye koyuldu, ben de ahşap olsun!lara giriştim. Sonra anladık ki o Taksim-Maçka'dan bahsediyor ben başı dumanlı dağlarla çevrili Maçka'mdan. Onlar bana güldü ben de kendime çok güldüm. Sonra sohbet yine o tatlı akışkanlığı ile devam ederken ben o ortamdan çoktan koptuğumu ve memleket özleminin içimi yakıp kavurduğunu kendimden bile saklamaya uğraştım.

Kolay mıydı?

Değildi.

Yanakları kırmızı, zayıf düz saçları perçemli  bir kız çocuğu. Maçka'nın yemyeşil doğası oksijen gibi doluyor içime. Hep orada yaşamış olduğum halde Trabzon'un doğasına yeşiline mavisine her gün biraz daha aşık ve her gün biraz daha hayran uyanan biri.Yediği her lokma cennet tahını kıvamında...memleketinin suyunu sever ekmeğini sever biri.

Sonra İstanbul aldı götürdü yine beni olmam gereken kimliğime. Maçka türküleri içimde sızı sızı, yüksek ökçelerimle yürürken yalın ayak basmayı özledim toprağıma sessizce.

Şimdi de pandemi nedeniyle iş hayatı-çocukların okulu yani günlük endişe ve sevinçler,planlamalar içerisinde sakin sakin yuvarlanırken epeydir girmediğim facebook'a gireyim dedim. Sonra da bana arkadaşlık teklifi yollamış ama kabul etmediğim kişileri bir inceleyeyim istedim. Derken yıllar önce gelen iletilerden birinin ,kısacık vekil öğretmenlik yaptığım dönemden bir öğrencime ait olduğunu görüp gülümsedim. Daha geçen akşam öğretmenlik yaptığım o dağ köyünün toprak yolunda geziyordum okuldan  geriye ne kaldı diye. Ne yapmış bizim oğlan diye tebessümle profiline girdim. Sevmediğim bir siyasi parti için övgüler düzmüş..canım sıkıldı. Yeterince eğitebilseydik böyle olmazdı diye kendimi suçladım. Evlenmiş. Güzel esmer ve kararlı bakışları olan gelini inceledim hoşnutlukla. Fotoğraflarında gezindim. Sonra birden kendimi ait olduğum kültürün teklifsiz samimiyetinde, doğal sıcak tebessümlerinde, bütün güçlü masumiyeti ile sizi saran doğasının içinde buldum.

Özlem, sımsıkı bir yumruk gibi indi mideme.Kokusunu içimde hissettim toprağımın; İstanbul'un kısıtlı görüş alanından kurtulup Trabzon'un engin sonsuzluğuna kavuşmak istercesine kapandı gözlerim.

Oradan geçerken hayran olmak değil anlıyor musunuz? Oraya ait olmak, o mavi sizsiniz o yeşil siz. Yarın yine tanıdık ve yeniden aşık olacağınız kadar güzel.

Kendi isteğimiz olmadan yitirdiğimiz her şeye belki bu özlem. Yitirdiğimiz kardeşe, zamanın uzunluğunda küçülüp yok olan dostluklara,renkleri hala canlı duran anılara.

Dedim ya ; hamdım,piştim,yandım.

Zaman iyi ve güzel olanı getirsin hepimize.

Anlaşılan o ki , hasret demirbaş olmuş öyle de kalacak ömrümüzde.

Babalar Gününe İthafen (2010-/Kadıköy)-

Hani Truman Show diye bir film vardı, izleyeniniz oldu mu?Bazı sabahlar o filmi düşünmeden edemiyorum.Aynı saatte aynı  şeyleri yapıp aynı insanları görüyorum.Koca İstanbul köy gelmeye başladı bana. Her suratı biliyorum. Az sonra 12A gelecek, ardından 3 gelecek diyorum. Şoförlerini biliyorum, içindeki insanları biliyorum. Bak o esmer oğlan yine  terlik giymiş bu havada, bu kızın makyajı beni öldürecek, ya o yeşil şapkasının altına türban takan kız iki gündür yok  hasta mı acaba ..boyutuna gelmiş vaziyetteyim. Çevrenizdeki renklere-seslere-kıvrımlara iyi kötü hakim olduğunuzda algınızı  dış dünyaya yüksek yönlendirmiyorsunuz. Acil durumda haber ver bana dercesine kısık bir algı ile otobüsün camından bakıyorsunuz işe giderken.Daha çok iç ses  baskın oluyor.

Bu sabah aynı şeyler oldu ve ben havada yine o taze yaprak ve bahar kokusunu alınca gözlerimi kapatıp bir anlığına kendimi Trabzon'da hayal ettim. Şimdi sitenin önüne çıkmışım, yüzüm Akçaabat'a dönük, gözlerimi açsam..o mor dağları ve köpük köpük sahilleri göreceğim..gözlerimi açsam..yok ,İstanbul'dayım şimdi 3 numara gelecek. Derken , babam düştü gönlüme. Kaç ay oldu babamı görmeyeli. Bana onay ve şefkat ile bakan gözlerini özledim.Ahir ömürleri gelmiş, ben İstanbul'da  onlar Trabzon'da. Bir düşmüşlerini kaldırmıyorum hiç hayrım yok. Şimdi orada yaşıyor olsam işi asar babama bir sürpriz yapardım "seni özledim" der düşerdim yanıbaşına çiğ damlası gibi ufak ama parlak.Balıkçı kulübesinde beklerdim denizden dönüşünü... filan modundaydım ki otobüs geldi bindim.

 Ellerim dolu, çocukların küçülmüşlerini Yaprak'a vereceğim. Yaprak'ı bilirsiniz aslında.Birkaç sene önce şu ses yarışmalarında bir sarı çingene kız vardı.Yaprak o.Yarışma bitti, sokaklarda çiçek satıyor. bebekleri var, ona getireceğim koca poşeti. Derken günün bu kadar alışılagelmişliği içerisinde , otobüste ardımda oturan 55 yaşlarındaki iki hanımın , aslında yavaş sesle yapmaya çalıştıkları konuşmalarına ister istemez misafir oldum. Gözlerimde güneş gözlüklerim boşluğa bakar gibi kımıltısız o sohbetin akışında sürüklendim.

Anneler gününden nefret ediyorum diyordu biri diğerine usulca ve isyankar .Ben anne diyemiyorum ben baba diyemiyorum oysa tüm vitrinler anne baba diyenler için. Anne sözü ağzımdan çıkmayalı seneler oldu, annesizim  annesizim.Bu yaşta da olsa annemi çok özlüyorum.

Cümlesi sessiz bir hıçkırıkla kesildi.

Diğeri  bu açılan kapıdan  tutamadığı özlemleri koyverdi.

Babamı toprağa vereli 2 sene oldu.Öyle özlüyorum ki onu. Baba desem bir kerecik daha sıcak olsa bedeni baba desem sarılsam ona. Hep  yattığımda onu düşünüyorum  o buz gibi toprağın altında üşüyor mudur? Düşünmemek lazım böyle biliyorum ama baba..babacığım

Kadın hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladı. O kadar yürek yangını , o kadar sessiz  bir ağlayıştı ki.O kadar uzun zamandır biriktirdiklerini koyvermiş o kadar çaresiz...o kadar yetişkin, o kadar çocuk ağlaması...

Babam ve çocuklarım

Ben halen güneş gözlüklerim ile boşluğa bakar gibi kımıltısız oturuyordum ama artık benim de gözlerimden yaşlar süzülmeye başlamıştı. Elimde değil, onca senenin korkusu."Gurbet, adın kötü" demişler.Hakikatten kötü ayrılık. Her seferinde "ya bir daha göremezsem" diye uçağa bindiriş ama korkudan bunu asla dile getiremeyiş.

Sabiha Gökçen-Babam Trabzon'a dönerken. Ayrılırken son bir bakış.

Diğer kadın "anneler günü diye şimdi bana hediye alacaklar diye okula gitmek bile istemiyorum.Çocukları kırmak da istemiyorum.Oysa ben anne diyemiyorum " dedi ve o da sessiz sedasız ağlamaya koyuldu.

Kadıköy'e indik.

İki gözüm iki çeşme.Felaket vaziyetteyim.

Yapılacak en son şeyi yaptım.

Babamı aradım.

Balıktaymış tahmin ettiğim gibi

Karadenizin yer mavi gök mavi sonsuzluğunda mutlu bir nokta halinde gönlünü derliyormuş.

Baba..dedim sonra koyverdim kendimi.

Özlem korku çaresizlik yalnızlık ...çok özlem çok uzakta oluş

Tutamadım işte

Anladı

Yüreği dayanmadı kapatıverdi telefonu.

Ablamı aradım bak böyle oldu diye

Babamı ara merak etmesin yok kötü bişi diye

Babamı aramış

Babam uçak bileti almak için kıyıya dönüyormuş

O orada baba diye ağlarken ben burada duramam 3 günlüğüne olsun gideceğim kızıma demiş

Yaş onda 73 bende …

Ne fark eder

Ben halen babasının küçük kızıyım

O halen çocuğunun üzerine titreyen bir vazgeçilmez ilk aşk

* * *

Bu babalar gününde de onun sesini duyabilmek ayrıcalığını veren Allah'a binlerce şükür.

Bazı sevgiler sonsuzluk içeriyor.

Levent Yüksel - Med Cezir (Full Albüm)

Keşke hep kalsaydı da dedim, tadı damağımda sesi kulağımda kaldı ah nerelerde bu adam da dedim.



Benzer ses ve üretim gelmedi hiç dimi?



Hadi sizlerin de olsun  şarkıları neşesi...



Sevgiler

Susar Mısınız Yeterince

Ortaokul Türkçe öğretmenim bir harikaydı. Bildiğim ve olduğum her şeyin temelinde onun sesi vardır kanımca. Bir karış,zayıf ve dikkat çekecek kadar suskun ,hiç arkadaşı olmayan bir çocukken onun beni büyüleyen bilgisi suskun  dünyamda sabırsızlıkla beklediğim saatleri doğurdu.

Yüksel Hoca, iyi bir cümlede gereksiz kelime olmadığını söylemişti. "Ben kendim,  bugün biter bitmez yarın sabah koşar adım sizin eve gelirim" yerine "Yarın erkenden  sizin evde olurum" denilmesi gibi. "Sen biliyorsun" yerine "biliyorsun" gibi.

Daha sonra tahsilime devam ettiğim iletişim fakültesinde de iyi bir romanın-senaryonun bol replikle beslenmediği ve lüzumsuz kelimelerden arınmış olduğu bilgisi verilmişti.

Yaşlılığın ilk emaresi imiş sese tahammülsüzlük. Şimdi , sesle birlikte lüzumsuz konuşmalara ve kelimelere tahammülsüzlük aldı başını gidiyor benim cenahta. Söylenmese de olurdu diyeceğim yüzlerce cümlenin ve sesin ortasında yalnızlığa ve seçilmiş sessizliğe hasret bir yaşam sürdürür oldum. Bugün 1.5 saat kadar süren görüşmemizde sadece "çalışmalarımı devam ettirecek akşam saatlerinde kullanabileceğim bir alan arıyorum" cümlesi yeterliyken bir sürü  harf,ses,kelime,cümle,anlatım beynime nakşedildi. Hunharca katledilen benim  ömrümdü. 

Türk insanına mı mahsus bu özellik bilmiyorum. Çok fazla kişisel veri ile yapılıyor iş görüşmeleri. Çocukluklarını dinliyorum bir çocuğunun, ya da çocuklarını. Arabalarını,kahvaltı alışkanlıklarını,sosyal ve siyasi görüşlerini. Artık yerine oturmuş tonlamalarla "evet,hımm,hayır,hımmm,hadi ya,gerçekten mi,kesinlikle katılıyorum" lar akışta yer alıyor. Yorucu, sıkıcı ve gereksiz.

Bugün bir koro çalışması için görüşme yaparken hobilerin öneminden bahsedildi ve koroya davet edildim. Heyecan ve samimiyetle "hobi zamanlarımı sesten ve sözden arınmış zaman dilimleri yaratarak kullanıyorum ben" dedim. Klasik müzik dinliyorum (tık..bugünkü önerim) çünkü tını sözden anlamlı ve derin geliyor. Yürümek ve balık tutmak,fotoğraf çekmek ve kitap okumak en sevdiklerim..çünkü kimse ile konuşmam gerekmiyor.

Susabildiğim ve sessizliğin asil huzurunu besleyebilecek ses-sözlerle dolu günlerin özlemi beni yakıp kavuruyor.

Ahmet Kaya - Doruklara Sevdalandım

Filiz filiz harelendim dağlara uymak için
Kan gölünde kurulandım hayatı duymak için
Kavgalara kuyulandım sabaha varmak için
Kavgalara kuyulandım sabaha varmak için.

"Kekik kokusu duydum
Kekik kokusu koynunda huysuz gecenin
Uyandım birdenbire
Haydi dedim yüreğim gidelim bu şehirden
Bu şehir koparmak istiyor beni özlemlerimden
Yorgunum
Çünkü yorgunluğumun yaşamak gibi bir anlamı var
Yine de yaşamaktan duyduğum mutluluğun tadına
Düşmanlarım ulaşamazlar…"

Katarlar gelir geçer bir geceden bir geceye
Yüreğim yare yare iz bırakır bin acıya
Gün olur şafaklanır karanlıklar bin parçaya
Gün olur şafaklanır karanlıklar bin parçaya.

Denizlerde dalgalandım taşları oymak için
Doruklara sevdalandım ışığa doymak için
Irmaklarda durulandım dağları duymak için
Irmaklarda…

Kar Yağıyor

KAR YAĞIYOR - NAZIM HİKMET

Lambayı yakma, bırak, sarı bir insan başı düşmesin pencereden kara. Kar yağıyor karanlıklara. Kar yağıyor ve ben hatırlıyorum. Kar... Üflenen bir mum gibi söndü koskocaman ışıklar... Ve şehir kör bir insan gibi kaldı altında yağan karın. Lambayı yakma, bırak! Kalbe bir bıçak gibi giren hatıraların dilsiz olduklarını anlıyorum. Kar yağıyor ve ben hatırlıyorum. Nazım Hikmet Ran

40

Bin  tane derdi olur da insanın, özlem, kendini henüz kaybetmemişse insan, şartlı reflekslerle donanmamışsa beyni , özlem bir başka dert oluyor içine.

Bir yaştan sonra kaldıramıyor insan derler ya. Ben keşfettim o yaş 40.

Yaşlılığın gençliği, gençliğin yaşlılığı imiş  40.

Zorrr a dostlar, zor yaş 40.Baktım hüznünü   kaldıramıyor gönlüm öfkelenmeye çalıştım beyhude. Öyle özlem doldu ki içime, öfkem arşa fırladı "hiç affetmeyeceğim seni" dedim içimden avaz avaz.

İri çakıllarla dolu bir ıssız sahilde durup  ufka bakmak gibiydi. Arada bir uçsuz bucaksız mai;mai soluk griye dönmüş..siz içinde bir nokta. 

Dallarda bahar çiçekleri.

Mevsim kış.

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

Bir filmden replikti : "Tanrı'm, lütfen kızım çok güzel ve aptal olsun. Bu hayatta bir kadının  başına gelebilecek en iyi şey bu!"  

O zamanlar komik gelse de kafama takılmış  , düşünmüş durmuşum ara ara. Bugünün Türkiye'sinde söz hayli geçerli . Çocuğun IQ'su, akademik başarısı ne olursa olsun  hayallerine ulaşmaya hak kazanmışken burs bulamıyorsunuz. Çocuğun özel yeteneği ne olursa olsun eşit eğitim sağlayamıyorsunuz. Din iman hak hukuk ..her şey para olmuş.

Sorunları dile getirdiğinizde ise tam bir arap zihniyeti ile yerleşmiş "öğretilen cevaplar egemenliği" ile karşı karşıyasınız.

Sistem ne kadar sorun ise eğitim konusunda, veliler en az o kadar büyük bir sorun. Bunu gördüm, bunu bildim, bunu söylerim.

İnsan bir şeye hem küfreder hem besler mi?

Mantık , dirayet sizlere ömür

*  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *

Deniz Kokulu Kentimi Düşünüyorum Orhan Veli'nin İstanbul'una İnat

Memleketim....mahvedilmemiş hali ile hatırımda kalan her zerresine özlem ile yandı tutuştu bugün gönlüm.

Memleketim..Trabzon'um. Arap kenti olmadan, medeni günlerin aydın insanları ile yaşadığım güzel günlerine ayrı; yeşiline ayrı maine ayrı yandım.

Bazen çığlık atıp "n'olur durun artık" diye yalvarmak istediğim ama bu talanı ve yalanı durduramadığım, coşku ile mahvına giden memleketim!

Memleketim memleketim memleketim,

Ne kasketim kaldı senin ora işi

Ne yollarını taşımış ayakkabım,

Son mintanın da sırtımda paralandı çoktan,

Şile bezindendi.

Sen şimdi saçımın akında,

Enfarktında yüreğimin,

Ve alnımın çizgilerindesin, memleketim,

Memleketim memleketim

Yine cisil cisil mi yağıyor yağmur uzun sokağın taşlarına

Ganitanın kayıklarında martılar gizliden gizliye öpüşüyorlar mı

Deniz kokulu kentimi düşünüyorum orhan veli'nin istanbuluna inat

Anıların şehrini düşünüyorum ayrılıkların ötesinde bir yerden

Taşbaşının dar sokağından denize inen simitçinin ve hamsicinin sesi geliyor

Tavada cısır cısır öten tereyağının kokusuna

meydanındaki limoncunun tablasına bir hoş olmuşum

deniz kokulu kentimi düşünüyorum orhan veli'nin istanbuluna inat

Varsın yağsın yağmur cisil cisil üstüne

ellerin cebinde ya, yürüyorsun ya o şehrin sokaklarında, yağmurdan sanane

Yürüyüp gitmeli limana, oradan da mendireğe, taa ucuna kadar

ve çökmeli bir taşın üstüne

ama karayel patlamış, fırtına varmış, dalgalar adam Boyuna geliyorlarmış, ıslanıyormuşsun

Vakit de akşamlardan bir akşammış sanane

kalkanoğlunun pilavını

Mehmet salih'in çayını

Bodos'un meyhanesini

Gülbahçenin dönerini

ve pazar sabahlarının vazgeçilmez peynirlisini çekiyor Canım

Deniz kokulu kentimi düşünüyorum orhan veli'nin istanbuluna inat

Yeşilin bin tonunu koynunda barındıran

Yüce karlı dağların bile selam durduğu o güzelim şehre,

İstanbul'un soğuk ve çirkin akşamlarından binlerce sevgi

Meydandan kalktık mıydı saate varmaz hamsiköydeyiz

Konakoğlunda oturur başbaşa sütlaç yeriz

Naraburnundan eser bir rüzgar, olur içimiz tertemiz

Bu sene gidemiyorum, seneye birlikte gideriz

U değil O Dönüşü Yapsak Olur mu?

Tatilden dönünce insan neyi özler neyi özlemez o bile yaşla değişiyor sanırım.

Mai'nin içinde bir soluk aldım uzun tatil günlerimin başlangıcında..mai ve tatil bitene kadar tuttum. Başlangıç ve bitişteki fotoğraflar bendenize ait ve filtresiz filan.

Şimdi iş yerimde odamdayım  ve kendime o soluğu vermeye hazır mısın diye soruyorum.

Sizleri özledim.
Yazmayı-günlüğümü özledim.
Kitaplarımı özledim.
İtiraf edeyim odamı da özlemişim.

Bugün bir yazayım, başlangıç olsun da yarın ya da sonra uzun uzun gönlümce yazarım diye umuyorum. Birikti bir sürü şey.

Sevgiler hepinize