Bedavaaaaa

Bugün hiç param  yok.

Allah'ım bu ne rahatlık ne özgürlük ne keyifmiş  (uzun sürmeyeceğini bilmenin rahatlığı ile ) aslında.

Trendyolda filan ne çok zaman geçiriyormuşum sabahları.

Bakmadım bile..oooh,camdan dışarı seyretti bu gözler marka sayfaları yerine.

Ne yiyeceğim derdim de yok. Amma meşgul ediyormuş aklımı, tırtık tırtık Allah ne verirse yiyecem. Olmadı akşam evimde gani çok şükür.

İster istemez aklım şiire takıldı. 

BEDAVA

Bedava yaşıyoruz, bedava;

Hava bedava, bulut bedava;
Dere tepe bedava;

Otomobillerin dışı,
Yağmur çamur bedava;

Peynir ekmek değil ama
Sinemaların kapısı,
Camekanlar bedava;

Esirlik bedava;
Acı su bedava;
Kelle fiyatına hürriyet,

Bedava yaşıyoruz, bedava.

                   Orhan VELİ KANIK

Ve tabii unutulmaz şarkısı ile Cem Karaca..

 şarkıyı dinlemek de bedava (tık)

Sonra da babamın nüktedan dörtlüğü bu

 tür durumlarda söylediği. Tabii yine Orhan

Veli'den(şiir de bedava):

bilmeyen için kevgir :-)

DELİKLİ ŞİİR
 

Cep delik, cepken delik, 
Kol delik, mintan delik, 
Yen delik, kaftan delik, 
Kevgir misin be kardeşlik ! 

 
Orhan Veli KANIK







Bugün çok sendenim be Orhan Abi dememek

mümkün değil. Bir afilli keyif , bir serserilik 

kekremsi damağımda.



Sonunda olacağına bak..ruhumuz aynı 

değil mi Orhan Abiiii



GÜZEL HAVALAR
Beni bu güzel havalar mahvetti,
Böyle havada istifa ettim
Evkaftaki memuriyetimden.
Tütüne böyle havada alıştım,
Böyle havada aşık oldum;
Eve ekmekle tuz götürmeyi
Böyle havalarda unuttum;
Şiir yazma hastalığım
Hep böyle havalarda nüksetti;
Beni bu güzel havalar mahvetti.


                                 Orhan VELİ



Al aklını başına diyorum kendime İki çocuk,

hayat,mecburiyetler...



Akşama kadar Cem Karaca dinleyeceğim 

dostlar (tık)







 Nasıl da özlemişim avare özgürlüğün eşsiz

lezzetini.



Ne kadar eşya o kadar esaret. 

Zaman özgürlük zamanı  belki de.... 

ÖZGÜRLÜK YÜRÜME MESAFESİNDE

Çayı koy ki  çocuklar kalkana kadar demlensin ama o arada  çamaşır atabiliriz elbette ve çanta değiştireceğim şunları koymayı unutmamalıyım vb cümlelerle dolu sabahın asil prangası mutfak havalansın diye camı açana kadar sürdü.

Taze , serin yağmur kokusu hipnozdan uyananlardaki kadar şaşkın bir bakış getirdi yüzüme.

Yine de saatin tik-tak'larına yenik düştü  varlığım ve çocukların ayakkabılarını da boyayayım diye mırıl mırıl geri döndüm evin içine.

Saat henüz 05:30'du.

08'de Nehir ile evden koşturararak çıktığımızda o okula ben işe yetişmek için adımları telaşla sıralamamıza rağmen birbirimizi kucaklamayı unutmadık ayrılmadan hemen önce.

"Seni seviyorum" diye fısıldadım kulağına annece

"Aynen" dedi yüzüme bakmadan ..ergence

Tam çöpü de atıp 14C'yi yakalamak için atıldım ki yağmurun davetkar tıkırdamasını duydum kırmızı şemsiyemin  tepesinde.

Çocuksu, 

Masum,

Yalnız,

Davetkâr,

Elimi cep telefonuma attım saate bir bakayım ne kadar zamanım var diye.

Elimi geri çektim; dedim ki kendime,özgürlük yürüme mesafesinde.

Herkes duraklara ya da saçakların altına sığınırken, kulaklığımı takıp müzik dinlemeyi bile reddederek yola koyuldum. Yağmuru dinlemek, nefesimle o tazecik serinliği ciğerlerime nakletmek, yorgun düşüncelerimi attığım her adımla kaldırımlara dökmekten başka bir dileğim yoktu. 

Evden işe yürüdüm.

Şemsiyemin tepesindeki o inanılmaz ritm, yağan her damlaya şükür duası ettirecek kadar huzur doldurdu içimi.

Öyle böyle değil...Yaklaşık 3 kilometre yürüdüm.

Sevgili İstanbul,

Bedenime sahip olabilirsin ama ruhuma asla.

Esaretin her türüne #HAYIR