İstanbul'da Yağmur Yağar...Trabzon'a Çıkar Tüm yollar

bizim kayık,bizim karadeniz,bizim çocuklarımız ve babiş

Twitterda bakınıp  düşünmeye, hemen ardından ruh sağlığım yerinde kalsın diye düşünmemeye çalışırken; memleketin hali ahvali, halkın durumu, gelecek, gidecek,siyasetin lağım kokusu, insanlığını yitirmişler, derviş kıvamına gelmişler arasında gezinirken; dışarıda nihayet gelmiş olduğuna sevindiğim yağmur beni benden aldığı için sabahın kör karanlığında uzun mesafe yürüdüğümden ayakkabımın içinde ıslak ve mutlu kıpırdanan ayaklarıma bakıp bakıp sakin neşeli müziğimle (lütfen tık) acilyetişmesigerekengillerden işimle uğraşıyordum bi yandan da.

Sonra, sık yazmayan bir hesabın tweeti ile  koptum zamandan ve mekandan.

Kimine turistik yöre, kimine fıkra kaynağı, kimine son yıllarda utanılası siyasi performans merkezi...

Kimine rum pontus, kimine şer odağı, kimine cennetin kendi ,kimine araplara peş keş çekilecek mekan.

Bilmem kaç yerinde birden yangın çıkmış memleketim ..sabah sabah ciğerim yandıydı zaten. Bir de özlem kontrolsüz esince yüreğimin içinde.. yangın beni benden aldı götürdü işte.

Önce müziği değiştirdim (Çok rica ediyorum tıkk) 

Çocukluk anılarım. Herkes günlere giderken, el işi tığ filan öğrenirken "ırgatta" kayığı  çekmek için döndüğüm, abimle kayığın içinde piknik yaptığım, sahilden ganzilizler avlayıp barbon tuttuğum o güzel günler. Abim..çocukluğum. Deniz kokan mavi ile doluydu her taraf...yaşamak çok güzel bir şeydi çokk

Sera Gölü Trabzonun batısında Sera deresi üzerinde bulunan bir heyelan set gölüdür.. Babamın arabası ile geçtiğimiz o güzel yollar. Kenarında peynirli-kıymalı yemeye gidişimiz maaile. Nereye baksam daha fazla aşık olduğum, nereye baksam unutmamak için o güzellikleri hafızama kazımaya çalıştığım yerler.. çağrı vardı havasında oranın, bilmediğin yollarda kaybolma çağrısı

Ne İstanbul kalır akılda ne büyük kent stresi ne zorla kakalanan değerler. Bakarsınız ki bir siz varsınız bir mavi bir de yeşil. "Aslolan bu" dersiniz usulda "unutma e mi"

Yaylalar var ya...masallarda yaşamaya gerek yok. Gerçekten sizi  bulutların üzerinde yaşatan yerler. Yediğiniz ekmek içtiğiniz su. Katkı maddesi mi...sadece mutluluk katılıyor  gani gani.

Bu neyin resmi biliyor musunuz? Asla sıradan bir otoban dememelisiniz. Bu, babamın arabası ile havaalanından  eve doğru yol alış, geçerken Faroz  balıkçı barınağına sesleniş ve az sonra tüm anıların miladına varış yolcululuğunun, kendiniz olmayı başarmışlığın, geri dönebilmenin resmi.

Faroz balıkçı barınağı dediğim de burası işte. Kayığımız var orada. Babam, abimin adını vermiş kayığa. Kızmadım mı?Kızdım tabii ama üzülmesin diye söylenmedim 1-2 seneden fazla :-)

Fotoğrafı  çeken demiş ki "Karadeniz'de sadece dağlar değil bulutlar da denize paraleldir." Güldüm. Her şeyi kendine özel,  asla dahil olamazsınız ama asla dışarıda da kalmazsınız "orada doğup  yoğrulmadıysanız." 

Bağdat Caddesi'nde rezidansmış , havuzlu villaymış...Yemişim kapitalist sistem sokuşturmalarını . Aslolan aşktır der öyle başlarsınız her güne hayatta tüm sabahlar.

Mavisindebirnoktaolsam..Karadenizim, canım denizim, varlığımın başlangıcından beri  mavinin her tonunda bir zerremi bulduğum. Bir çok deniz gördüm, Karadeniz'de "size ait " bir şey var..bambaşka

Zigana yolları..rahmetli dedem peksevermiş  Zigana'ya kaçıp kendin pişir kendin ye'lerde arkadaşları ile bir keyif yapmayı. Abim de götürürdü arabası ile bazen beni. Yalan olduğunu  bile bile "Selvi Boylum Al Yazmalım" filminin orada geçtiğini düşünürdüm. Sevdiğin her şeyi birleştirme çabası işte. Henüz İstanbul kırmamış kanatları, hayal kurabildiğim zamanlarım..

Yeşilin bin tonunu koynunda barındıran

Yüce karlı dağların bile selam durduğu o güzelim şehre,

İstanbul'un soğuk ve çirkin akşamlarından binlerce sevgi...(Volkan Konak...Memleketim)

 

Atatürk, 15-17 Eylül 1924 tarihlerinde Trabzon’u ilk kez onurlandırdığında bu gün Trabzon Müzesi olarak düzenlenen konakta ağırlanmışAtatürk, 10–12 Haziran 1937 tarihlerinde üçüncü ve son kez Trabzon’u onurlandırdığında  da iki gece bu Köşkte kalmış.İçinde eşsiz dehasının izlerini barındıran ,  kendi el yazısı ile alınmış notları  görebileceğiniz haritalar gibi bir çok ayrıntı var. Onun ayak bastığı yerde olmak, mavi gözleri ile izlediği ufuklara bakmak dahi heyecanlandırıyor beni her gittiğimde. Nişanlandığımda , nişanlımı ve ailesini hemen oraya götürmüştüm. Anılar da köşk gibi bembeyaz ve tertemiz orada.

Kanımca dünyanın en eşsiz görüntülerinden biri bu. Akçaabat'taki eski rum evleri. Kişilikli,estetik,masalsı, hazin ama hala güçlü evler. Bu evlerin az aşağısında Akçaabat pazarı kurulur Salı günleri. Köylü kadınların kendi emekleri tereyağları , imansız peynirleri, süt minzilerini ve mevsim sebze-meyvelerini sattığı pazarda gezmek "botoks" etkisi yapıyor bende. Ellerindeki çatlakların arasında toprak kokusu,  pırıl pırıl güzel gözlerinde hesap kitap bilmeden satış yapmanın verdiği huzursuz bakış,yeni gelinlerin pazara satıuş yapmaya kalem etek ve kırmızı yazma ile gelişi.."volla(valla) emice"lerle başlayan konuşmalar..bir gün o pazara mutlaka gitmelisiniz.Ne şişman ne yaşlıyım oraya gittiğimde. Her gidişimde 16 yaşında babasının peşinde dolanan ve poşetleri taşıtmayan o delidolu kız baskın. 

Yürüyüp gitmeli limana, oradan da mendireğe, taa ucuna kadar

ve çökmeli bir taşın üstüne

ama karayel patlamış, fırtına varmış, dalgalar adam Boyuna geliyorlarmış, ıslanıyormuşsun

Vakit de akşamlardan bir akşammış sanane..(Volkan Konak..Memleketim)

İstanbul'un soğuk ve çirkin akşamlarından binlerce sevgi

Meydandan kalktık mıydı saate varmaz hamsiköydeyiz

Konakoğlunda oturur başbaşa sütlaç yeriz

Naraburnundan eser bir rüzgar, olur içimiz tertemiz

Bu sene gidemiyorum, seneye birlikte gideriz(Volkan Konak-Memleketim)

Yaş gittikçe toprağının kokusu yüreğe yük gelir oluyor memleketinin. Anıların şehrine bir de benden selam olsun bakalım.

Hiç sevmediğim İstanbul'a bağlı kalmak ve belediyesinde çalışıp  bir de şehre hizmet vermek kara mizahın ta kendisi. Hep diyorum, kaderin bir mizah anlayışı var diye.

Trabzon'dan çıktım yola
Vardım geldim istanbul'a
Bu ne biçim yermiş ula
Hiçbir yere benzemeyi
Kara kışta buz satarsın
Tatlıcıda tuz satarsın
Becerikli pezevenksen
Keloğlanı kız satarsın...(VolkanKonak-Trabzon'dan Çıktım Yola)

Lucy

Bir güzel güneşli Pazar günüydü.

Trabzon'da ve ilk gençlik yıllarımın sevimli endişeleri, masum sevinçleri ile dolu günlerindeydik.

TV'deki western filminden gözümü alıp sabırsızca balkondan görünen güneş ışıkları ile yıkanmış yemyeşil manzaraya ve üzerinde güneşin pırıltıları oynaşan denizin eşsiz maviliklerine özlem duyduğumu fark ettim. Film , beni esir etmişti TV başında. Bir zinciri kırdım, kendimi dışarı attım ve bir daha asla saatlerce tv başında kalmadım.

Şimdilerde günlerce evde tv açılmadığı oluyor. Çocuklarım da pek derdinde değil televizyon. İyi film olursa  bakarım, onun dışında bazen kısa süreli 3-5 şey belki.

Ama fark ettim de, pek  övündüğüm bu  özgürlüğümü sosyal medyaya kaptırmışım. Lucy filmindeki gibi  herkes ipnotize olmuşcasına durakta- otobüste- yolda -yürürken -yemek yerken -arkadaşı ile otururken herkes ama herkes yaşlı genç çoluk çocuk herkesin elinde cep telefonu var. Birbirleri ile konuşurken dahi  insanlar cep telefonlarına bakıyor. Lucy  , çok şey anlatan bir film aslında.

Çocuklar oyun için bir araya gelip birbirlerinin yüzüne bakmadan cep telefonları ile uğraşıyorlar. Denize  girdiklerinde de yanlarında olabilsin diye özel kılıflar var..facia

Hastanelerde bu nedenden dolayı ruhsal sorun yaşayan insanlar için bölümler  açılmış.

En kıymetli şey zaman...farkına varmadan savuruyoruz an be an.

Önce facebook'u bıraktım. Uzun bir süre kapalı tuttum, şimdi günde bir kere girip ne var bakıp  çıkıyorum. Bir "Mai'ye dair  ne varsa benimdir" paylaşımlarım var keyifle yaptığım, onu  ihmal etmemeye çalışıyorum.

Twitter takip ettiğim tek mecra artık ama o da ruh sağlığımı olumsuz etkilediği için  göz ucuyla bakar oldum. Hala aptal zafer nidaları, memleketin   felakete sürüklenişinin resmi  ... bünye kaldırmıyor. Fiziksel olarak acı çeker oldum. Çocuk gelinler ile haberlerde normal tepki veremez, ağzımdan çıkanı kontrol edemez hale geldim.

Şimdi sadece pinterest'te Allah ne güzel şeyler yaratmış ona bakıyorum. Oyunları moyunları da bıraktım. Sadece " bil ve fethet" oynuyorum ki o da hakikatten hoş bir bilgi-tahmin oyunu. Öğrenmenin hazzı 47 yaşında da azalmamış bu iyi bir şey.

Sonuçta hayatımda kocaman zaman dilimleri açıldı. Oooooh bi sürü zamanım var şimdi her şeyi hallettiğim. Ruh  halimde gözle görünür bir iyileşme var. Boynumdaki sıkıntılı ağrı da gitmek üzere. Otobüste geçtiğim yolları izlemeyi,toplu taşıma araçlarında kitap okumayı, insanları izlemeyi özlemişim. Eskisi kadar kitap okur hale döndüm.

 
Beni benden ve hayattan uzaklaştıran her şey düşman bana.

Düşmana el vermek de akıllı insana yaraşmaz di mi?

Teknolojiyi ve getirilerini daha ölçülü ve dikkatli kullanmak için elimden geleni yapacağım, sizlere de tavsiye ederim.

Yenge

Trabzon'dan yaz tatillerinde İstanbul'a gelirdik.

Rahmetli yengem bizim detaycılığımıza güler "İstanbul'da kim ne giyse odur moda, az rahat olun" derdi.

Nur içinde yatsın.

O kadar iyiydi ki , o kadar erkenden gitti bu diyardan mümkün olduğunca incinmeden ve incitmeden.

Bu sabah anmamak mümkün değildi meşhur sözleri ile onu.

"İstanbul'un havası fahişelere benzer, saat başı kılık kıyafeti değişir ne yapacağını şaşırırsın" derdi.

Çiçekleri kızgın güneş altında kavrulmasınlar diye sulamaya çıktığım bu sımsıcak yaz gününde anında astıran sağanak yağmurun neşesiyle kalakaldım balkonda.

Önce uzanabildiğim kadar uzanıp gökkuşağı aradım, sonra sıcak havadan süzülen ılık ve iri yağmur damlaları beni ıslatsın diye elimden ne gelirse onu yaptım.

Yarım saate sokak sel gibiydi.

15 dakika sonrasında bulutsuz pırıl pırıl bir Temmuz güneşi kavuruyordu ortalığı.

Sokağa baktım, kimi şort kimi pantolon kimi uzun kimi kısa kimi renkli kimi sakıngan kimi montlu kimi yarı çıplak insanlar birbirlerine aldırmadan yürüyüp gidiyorlardı.

Yengem tahsilli bir kadın değildi .

Sokak filozoflarının sevecen sözleri idi ondan bana gelenler.

Gideli yıllar olsa da bir yağmur damlası ile gönlüne düşüveriyor insanın sevdikleri.

Sevgi ve saygıyla anılmanın temel kuralı da tevazukâr bir tebessüm belki çoğu zaman.

Kaybettiğimiz tüm sevdiklerimiz nur içinde yatsınlar..sevgi iki cihanda geçer akçe.

Tesadüf Yokmuş Hayatta

Mart işlerin en yoğun olduğu zamanlardan biri .
Tuttum aylar öncesinde uçak bileti aldım Trabzon'a gideceğim diye.
Normalde Cuma gidilir di mi?
Yok ben Perşembe akşamına bilet aldım.

Hayatta tesadüf yok  hanımlar beyler!
Hayatta plan yapan insanlar ve gülen kader var.
Hayatta, seçimlerimizin önceliklerimizin ve dualarımızın/dileklerimizin belirlediği akışlar var.

Ablam iki oğlunu tuttu Paris'e yolladı bir kaç günlüğüne. Dönüş, tesadüf bu ya benim Trabzon'a gideceğim tarihe denk geldi. Ablamın büyük oğlu Mert (uy o canımın ta içisi tatlı oğlum) ile aynı uçağa denk getirdik dönüşü, teyze - yeğen kakara kikiri  bir seyahat yapacağız.  Heyecandan ve keyiften ölüyorum. "Kaçacak yerin de yok sana pis pis +18'lik fıkralar anlatacam yol boyu" diyerek onu korkutuyorum filan.

Ben şu yoğunluğun içerisinde üstelik çocuklarımı almadan Trabzon'a gitmeye nasıl karar verdim diyerek Mert ile uçağa bindim. Tam pilot "cep telefonlarınızı kapatın " uyarısı yaptı...elime telefonu aldım bir mesaj geldi. "Babamı kaybettik.."

Amcam vefat etmiş...

Mert ile birbirimize şaşkın bakakaldık. O zamansız biletin sebebi buymuş demek.  Hüznümüz cebimizde,  ne yapacağımızı bilmez vaziyette yolculuğu tamamladık.

Trabzon havalimanına indiğimde her ne olursaolsun engellenemez bir sevinç ve coşku göğüs kafesimden içeri doldu. Çocukluğum, anılarım, özlemi beni yakıp kavuran deniz kokulu kentimin dağlarının serin rüzgarı ile kalakaldım alanın ortasında. Yaşamak, tüm güzelliği ile hücrelerime nüksetti. "Hoşbuldum" dedim yanağımı okşayan rüzgara . Her şey bildik-tanıdıktı. Aidiyet huzur verdi.

Amcam güzel insanmış. Yağmurlarla yolculadık onu. Yer gök yıkıldı yağmurun arındırıcılığından. Seveni çokmuş,onu gördük. Bir kötü laf duymadık ardından söylenenlerde, gurur duyduk. Gittiği yerde huzur ile var olsun.


Tesadüf yokmuş bu hayatta. Aylar öncesinden aldığım bilet, gönlümün direği babacığımın  acısına destek-yarasına merhem olayım diye mi Tanrı tarafından geldi yoksa rahmetli amcam aileyi son gününde yanında olsun diledi de mi ben o bileti aldım bilmeden sorgulamak lazım.

Tesadüf yokmuş hayatta. Tam kararlarımı verdim, "ben oldum artık oldum" derken Karadeniz'in, varoluşumun başlangıcının renklerinde ve kokusunda aslımı hatırlamak varmış nasipte.

İstanbul yağmur yağmur şimdi.  Seziyorum bir dönemin bitip bir dönemin başladığını , kötünün daha karanlık iyinin ise daha yaygın ve kanıtlanmış olduğu bir döneme girdiğimizi.

Tesadüf yok hayatta...güzel şeyler çıksın yolumuza.

Deniz Kokulu Kentimi Düşünüyorum Orhan Veli'nin İstanbul'una İnat

Memleketim....mahvedilmemiş hali ile hatırımda kalan her zerresine özlem ile yandı tutuştu bugün gönlüm.

Memleketim..Trabzon'um. Arap kenti olmadan, medeni günlerin aydın insanları ile yaşadığım güzel günlerine ayrı; yeşiline ayrı maine ayrı yandım.

Bazen çığlık atıp "n'olur durun artık" diye yalvarmak istediğim ama bu talanı ve yalanı durduramadığım, coşku ile mahvına giden memleketim!

Memleketim memleketim memleketim,

Ne kasketim kaldı senin ora işi

Ne yollarını taşımış ayakkabım,

Son mintanın da sırtımda paralandı çoktan,

Şile bezindendi.

Sen şimdi saçımın akında,

Enfarktında yüreğimin,

Ve alnımın çizgilerindesin, memleketim,

Memleketim memleketim

Yine cisil cisil mi yağıyor yağmur uzun sokağın taşlarına

Ganitanın kayıklarında martılar gizliden gizliye öpüşüyorlar mı

Deniz kokulu kentimi düşünüyorum orhan veli'nin istanbuluna inat

Anıların şehrini düşünüyorum ayrılıkların ötesinde bir yerden

Taşbaşının dar sokağından denize inen simitçinin ve hamsicinin sesi geliyor

Tavada cısır cısır öten tereyağının kokusuna

meydanındaki limoncunun tablasına bir hoş olmuşum

deniz kokulu kentimi düşünüyorum orhan veli'nin istanbuluna inat

Varsın yağsın yağmur cisil cisil üstüne

ellerin cebinde ya, yürüyorsun ya o şehrin sokaklarında, yağmurdan sanane

Yürüyüp gitmeli limana, oradan da mendireğe, taa ucuna kadar

ve çökmeli bir taşın üstüne

ama karayel patlamış, fırtına varmış, dalgalar adam Boyuna geliyorlarmış, ıslanıyormuşsun

Vakit de akşamlardan bir akşammış sanane

kalkanoğlunun pilavını

Mehmet salih'in çayını

Bodos'un meyhanesini

Gülbahçenin dönerini

ve pazar sabahlarının vazgeçilmez peynirlisini çekiyor Canım

Deniz kokulu kentimi düşünüyorum orhan veli'nin istanbuluna inat

Yeşilin bin tonunu koynunda barındıran

Yüce karlı dağların bile selam durduğu o güzelim şehre,

İstanbul'un soğuk ve çirkin akşamlarından binlerce sevgi

Meydandan kalktık mıydı saate varmaz hamsiköydeyiz

Konakoğlunda oturur başbaşa sütlaç yeriz

Naraburnundan eser bir rüzgar, olur içimiz tertemiz

Bu sene gidemiyorum, seneye birlikte gideriz

Valla Yemek Tarifi

Bugün ben de yemek tarifi vermeye karar verdim.😈

Peynirli Trabzon Pidesi:

Özellikle kışın yenir. Lüks ortamların yemeği değildir, el yıkama yerinde peçete havlu yerine temiz dikdörtgen kesili kağıtların kullanıldığı yerler tercih edilmelidir. Önce "peynir imansız mı?" sorusu sorulur. "O ne" diyen restaurantın kapısından dahi girilmez. "İmansız" cevabı alınırsa tereyağın nereden olduğu sorulur. İl değil ilçe adı veren yerler takdirle karşılanır. Siparişi verirken "yumurtalı olacak ama kırmızısı pişmesin" denilir. Trabzon'da yumurtanın için İstanbul'dakiler gibi soluk sarı değil canlı bir kırmızıdır, bu nedenle özlemle vurgulanır o "kırmızı" sözcüğü. Gelecek olan kırmızı değildir, bilirsiniz ama adet yerini bulmalıdır. Metal kayık tabak, pide öncesi turşu ikramı olumlu unsurlardır. İkram-malzeme-pişme süresi-sunum vb öğelerde en az Fi kadar kusursuz dengeleri aramakta tereddüt edilmemelidir.

Pide geldiğinde tereyağlar kapalı kısımların altına itina ile ve bol bol ,aralıklı yerleştirilir. Tuz ve karabiber serpilir. Sonra ilk kenar yatay-boydanboya kesilir.Kesilen kenar elle bölünerek üstteki nar gibi kızarmış kısımdan tutulup alttaki yumuşak ve mis kokulu kısım erimiş tereyağa batırılır. Hafif tereyağ ve hafif karabiber tadının damakta bıraktığı enfes lezzet hafızalara kazınır.

Sonra aynı uygulama diğer kenar için yapılır.

Pidenin uç kısmına "guduk" denir. Guduk ile yumurtanın kırmızı kısmı nazikçe patlatılır ve kalan tabanın tamamına yayılır. Damak tadına bağlı olarak karabiber yeniden ekilebilir. Diğer guduk da kalan tereyağ ve yumurtaya banılarak yenilir. Hafif sert olan bu kısım çay ile harmanlanarak yutulabilir. 

Tüm bu işlemlerin makul ölçüde hızlı gerçekleşmesi , tabanda kalan peynir ve yağın donmadan yenilebilmesi için gereklidir.

Tabanda kalan peynirli kısım 3 parmak eninde şeritler halinde kesilerek yenilir. Artık ılıklaşmış olan peynir, altta peynir suyu ile iyice yumuşamış hamurun kıtır kıtır pişmiş taban kısmı ile birlikte çiğnenmesinin ömrü uzattığına dair rivayetler akla yakın bulunmaktadır.

Pide yenilirken çatal kullanılması şiddetli bir görgüsüzlük belirtisi olacağından sakınılması hususu önemle hatırlatılır.

Üzerine içilen çay ritüellerin en vazgeçilmezidir.

Benim yemek tarifim de işte böyle 😆😆😆

Afiyet olsun.

Önerilebilecek yerler:

Fatih Pidecisi (Pazartesi günleri kapalı olup senelerdir en beğenilenler arasında yer almaktadır) 

Zeyrek Mah.Büyükkaraman Cad. No:45/47 Fatih-İstanbul

0 ( 212 ) 523 97 95

2-) Temel Reis Pide Salonu

0216 5534220

0216 4928038

Valide-i Atik Mahallesi, Dr. Fahri Atabey Caddesi, No 79, Üsküdar, İstanbul

HAMSİLİ DİBLE İLE KAYGANA

TRABZON'UMMM

Yok, bugün hiç bir etkinliğe gitmedim.

Uzun metrajlı rüyalar, aceleyle dakikalara özetlenmemiş sohbetlerdi Pazar gününün yaşattığı.

O kadar yorulmuşum ki, gün içerisinde 3 kez uyuyakaldım.

Uyanınca da çocuklarıma nicedir özlediğim yemeklerle dolu bir sofra hazırlamak için mutfağa koşturdum.

Taşına toprağına,yeşiline maisine,dağına denizine kurban olduğum memleketim... özlemlerimi yemeklerinle gidereyim bari dedim.

Dolayısı ile bugün size uzun uzun ne yaptığımızı anlatma ya da yaşamın mai zerrelerinde dolaşmak yerine yemeyene küfür yiyene lütuf gelen sade ve sakin  iki karadeniz yemeği tarifi vereceğim.Sağlıkla ve lezzetle nice Pazar'lara efendim. 

KAYGANA:🐡🐡🐡🐡🐠🐠🐠🐟🐟🐟

Kılçığını çıkarttığınız hamsiyi derince bir kaba koyarsınız. Üzerine yumurta kırarsınız.Bir miktar tuz,nane,ince kıyılmış maydonoz ve süt eklersiniz.Krep hamurundan daha az yoğun olacak şekilde un ve 1 paket kabartma tozu ekleyip çırparsınız. Tavada kızgın yağa döktüğünüz hamur kabartma tozunun kabartma özelliği göz önüne alınarak belirlenmelidir. Alt yüzey pişip  üste çevrildiğinde hem kolay yenilmesi hem de içinin iyi pişmesi için tahta spatula ile (pişme esnasında) kaygana hafif vuruşlarla  9 kareye bölünmelidir. Vallahi afiyet olsun.

Yanına salatalık ve çay çok güzel oluyor..mmmmm

görsel internetten,bana ait değil ama görüntü aynen bu

GENEL TEPKİ:

**Hamsili omlet mi o? Aman Allah'ım!!! Siz onun reçelini de yapıyormuşsunuz doğru mu? 

İÇ SESİM: keşke küçükken buna da hamsi yedireymişler oyyyyy...

***Hamsiye süt mü katıyorsun? A-aa? E zehirlenmez mi insan?

İÇ SESİM: Hakkatten yaf?Poseidon koruyor  olmalı :-P

HAMSİLİ DİBLE :🐟🐟🐟🐟

Kılçığını çıkarttığınız hamsiyi bir kaba ayırırsınız. Kara lahanayı ince ince kıyarsınız. Soğanı yemeklik  soğan şeklinde doğrandıktan sonra az miktarda pirinçle birlikte  kıyılmış lahananın üzerine koyar ve iyice bir harmanlarsınız. Sonra üzerine nane ve tuz serpip en üste kılçığı alınmış hamsiyi kümbet şeklinde  koyar ve kısık ateşte kendi buharında pişmeye bırakırsınız. Pirinç uzayıp pilav kıvamına geldiğinde pişmiş demektir. Küçük bir tencerede tereyağı yakarsınız(yani üstü hafif kahverengileşecek) ve yemeğin üzerine cosssss diye gezdirirsiniz. Ohhh misssss. Hafif de pul biber eklenebilir tabalara,yakışıyor yani.

Afiyet olsun.

görseli süslemeyi beceremeyen ben :-)

GENEL TEPKİ:

**Aaa..uzakdoğu yemekleri gibi kendi buharında pişiyor öyle mi?

 İÇ SES: Öleceksiniz özentiden öleceksiniz. Yayladaki nenem çinli sanki!

***Valla güzele benziyor, zor da değil bir deneyeyim ben bunu

İÇ SES: Ömrün uzar bi kere dene müptela olmazsan ben de bıyıklarımı  keseceğim!

Sevgiler size tüm dostlar.

Çalgı Çengi İkimiz (Çalgı Çengi 2)

 Yine bir cinemaximum'da maximum kartla ilk seans 7 TL  teşviki ile yollara düştüm.

Bu kez yanımda Selin de vardı.

Nehir'i sömestrde kutsal topraklarıma yani Trabzon'a yolladığım için Selin ile başbaşa  geçiriyoruz bugünleri. 

Lakin iş beni benden alıp bir ben var bende benden içeri denen beni bile çalıştırdığı için kızımla zaman geçiremedim ne yazık ki.

Onu telafi etmek için sabah kalktık erkenden sinemaya gittik.

Vizyon Tarihi:6 Ocak 2017

Yapımı:2017 - Türkiye

Tür:Komedi ,  Macera

Yönetmen:Selçuk Aydemir

Oyuncular:Ahmet Kural ,  Murat Cemcir ,  Rasim Öztekin ,  Barış Yıldız ,  Tuna Orhan

Senaryo:Selçuk Aydemir

Vizyondaki filmler arasında ikimizin de gönül birliği ile hadi gidelim dediği film Çalgı Çengi 2 oldu.

                                    
Sanırsam Ahmet Kural'ın bunda ciddi payı var :-p

                            

Eyvah Eyvah'ta da yakaladığım bir şey var : küfrün veya adi ciselliğin  dibine vurmadan da mizah yapılabiliyor, eğlenceli saatler geçirilebiliyor. 

                         
Ahmet Kural ve bu  ekip  bunu yakaladı bence. İzlerken keyif alıyorum. Bu filmde de eğlendik bir hayli netekim.
                           

Ekip  artık kemikleşmiş kadrodan oluşuyor. Bu hoşuma gidiyor.

                         


 Tipler ve kimliklerde değişiklik de yapılsa benimsiyorsunuz çünkü seçilen tiplemeler ve ağızlar fena halde bizden:halk tipinin hafif karikatürize edilmiş hali.
                      

Zaman zaman konuyu ve esprileri çok iyi yakalasalar da zaman zaman elden kaçırdıklarını düşündüm. Filmin sonunu da eksik bırakmışlar hissi oluştu bende. 

Hani, o kadar iyi tempo-örüntü sonunda hafif bir hüzün, vurgusu düşük bir son.

                              

Kötü mü?

Aslaaaa :-)
Ama genel kanı ilki kadar iyi olmadığı yönünde.

İyi seyirler ve sevgiler